Planta Centro America

Werd ’s ochtends rond half 7 wakker en keek in de ogen van een raar gevormd beest. Het leek op een mier maar zijn lijf was langer (2cm), zijn kop groter en hij had vleugels en grote voelsprieten. Samen met zijn negen koppige familie zat hij vanaf de andere kant van de klamboe naar me te kijken. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik op de menukaart stond en dat werd bevestigt door zijn vraag of ik de klamboe open wilde doen, ze hadden de hele nacht nog niks gegeten…
Nu ben ik niet bang voor beesten, zeker niet als mijn grote teen groter is dan zij zijn, maar negen rare insecten die ja aankijken met het bestek al in de handen… nee dank je. Gelukkig had ik al eens een bus bugspray gekocht, dus gewapend kroop ik uit mijn bed. Wild om me heen spuitend alsof ik werd aangevallen door honderden beestjes, worstelde ik mezelf naar de douche, van een koude douche wordt je altijd wakker en beestjes houden niet van water (hoopte ik).

Het was maandag en het begin van mijn derde week in Nicaragua.

De bedoeling was dat ik maandag richting Jinotega zou gaan. Maar omdat er geen vervoer was voor de maandag was dit verplaats naar dinsdag. Maandag was dus en dagje om uit te slapen, helaas bedacht ik me dit terwijl ik onder een koude douche stond… weg uitslapen.
Maar nu had ik wel mooi tijd om andere dingen te doen. zoals het wegbrengen van mijn wasgoed. Ik had zelf wasmiddel gekocht om een keer een handwasje te doen, maar voor 20 Cordoba (€0,67) doen ze het voor je. Ze zoeken het zelfs uit voor je, en je krijgt het weer netjes opgevouwen terug. Daar ga ik dus niet voor staan klieren (lijkt me logisch). Dus alles in een tas, en richting wasserij, op de terugweg maar even een beetje de toerist uit gehangen. Had verder niet zoveel te doen, Jochem moest nog terug komen uit San Juan del Sol, en de rest had of stage, of Spaanse les. Dus tot 12 uur een beetje gezocht naar dingen om mezelf bezig te houden, heb mijn koffer maar vast gepakt.

De middag activiteit van school bestond uit een bezoekje aan de eilanden in het meer “Lago de Nicaragua” waar Granada aan ligt. Er liggen z’n 400 kleine eilandjes in het meer ontstaan door een uitbarsting van de vulkaan. Nu wouden Jochem ik hier ook naar toe, en we mochten mee met de school. Dus dat scheelde ons weer wat regelwerk en geld, Op zich is het een heel mooi gebied, maar de op bijna elk eiland staat een grote villa van één of andere rijke Amerikaan of een vriendje van de president. Het was dus vooral huizen kijken, en niet natuur waar ik op had gehoopt.
Op één van de eilanden zitten wat apen, heerlijk toeristische maar wel leuk om te zien. Smiddags voor vertrek hadden Rianne en ik wat fruit gekocht op de markt omdat we wisten dat er apen waren. Helaas hadden wij een beetje teveel ingeslagen. Wij dachten aan een groot eiland vol apen. Het bleek een vrij klein eilandje (2 bomen en een handje zand) te zijn met iets van zes apen. Zit je dan met tassen vol fruit in een klein bootje apen te kijken (Alternatief beeld: Zit je dan op een klein eiland apen in een bootje te bekijken).
Aapjes kijken...

Bananen eten ze ook niet, want die krijgen ze van elke toerist naar hun hoofd gegooid. Nu hadden wij gelukkig ook tomaten en ander fruit mee, en dat viel wel in de smaak. Maar ja zes apen kunnen maar zoveel opeten, en we waren aan het eind van de middag dus ze hadden er alweer een dag vol toeristen opzitten. Ging uiteindelijk met heel veel fruit terug naar huis. Die avond was de laatste avond in Granada voor Jochem en mij dus we zijn met een de groep wat gaan eten en drinken in de stad.

Dinsdag was dan toch echt de dag van vertrek. De bedoeling was dat we om elf uur zou worden opgehaald door Onno. Ik was ‘s morgen alleen eerst nog even naar de Spaanse school geweest om even doei tegen iedereen te zeggen en was natuurlijk te laat terug.
We reden iets over elf (kwart over elf) weg richting Managua, hier zouden we eerst wat eten, en dan zou Onno ons naar het hoofdkantoor van Hidrogesa brengen.

Dit is misschien wel een goed moment om wat meer te vertellen over mijn afstuderen.
Ik ga werken voor Hidrogesa, dit is een bedrijf die twee waterkrachtcentrales heeft in Nicaragua. Dit zijn meteen de 2 grootste elektriciteitscentrales van het land en momenteel zijn ze met de bouw van een derde centrale bezig. De twee bestande centrales zijn: PlantaCentro America en planta Santa Barbara. Jochem en ik gaan allebei naar Planta Centro America, deze centrale licht vlak bij de plaats Jinotega in het noorden van Nicaragua.
Ik ga hier de efficiëntie van het elektrische systeem van de generatie tot het hoogspanningsnet bepalen, en verbetering aandragen/nieuwe ontwerpen opzetten om het rendement van de centrale te verbeteren.
De centrale is gebouwd in 1964 en is sindsdien eigenlijk niet echt meer gemoderniseerd. Er is nu een budget vrijgemaakt om de centrale te moderniseren, dus mijn project wordt straks ook uitgevoerd (er vanuit gaand dat mijn project goed gaat natuurlijk).
Dat was het wel in het kort.

Goed Onno bracht ons dus naar het hoofdkantoor van Hidrosega, hier stond al een chauffeur van de centrale op ons te wachten die ons naar de centrale zou brengen, dus koffers achter in de pick-up, de rest van de tassen op schoot en gaan. Managua is één van de gevaarlijkste steden in Nicaragua, ze stellen alles. Dus de tassen moesten we op schoot houden tot we buiten de stad waren, daarna mochten ze achterin de laadbak.
Onze chauffeur hete Alvaro, en hij was zachtjes uitgedrukt een beetje gestoord. Maar we reden, en de auto had airco dus wat wil je nog meer.
De rit was geweldig, het is moeilijk uit te leggen maar zal het proberen:

In Managua en granada (en de hele westkust van Nicaragua) is het landschap gevormd door de vulkanen, een erg mooi landschap. Langzaam veranderd dat landschaap van vulkanen naar plat. Zo plat als Nederland maar toch heel anders. Hier en daar hutten, mensen op paarden die vee bij elkaar drijven. Verdorde grasvelden, rijstvelden vol water, leegstaande rivieren en ingestorte gebouwen… alles glijd voorbij.
Langzaam vormen in de verte de eerste bergen zich, het land veranderd weer. Vrij plotseling schiet het land omhoog, het platte is weg, en de bergen, anders als bergen in europa, nemen de plaats in. Ook hier weer hutjes van hout en mest, mensen op paarden, oude auto’s, ploegen met een koe er voor. Maar vooral een heel mooi landschap, vergezicht, schitterende dalen en rotsformaties. Kleine dorpjes weggescholen in een hoekje van een dal, als en kind die verlegen tegen zijn moeder aan kruipt. Mensen die bepakt met hout of bonen terug naar huis lopen, zweten in de zon die elke dag weer hoog staat te bakken. De wereld in al zijn pracht glijdt voorbij als een lange film zonder reclames en met echte mensen. Heb genoten van elke seconde.
Kleine panorama (2 foto's) onderweg gemaakt

Jinotega:
In het dorp Chagüitillo zijn we even gestopt, onze chauffeur woont hier en er zit een klein indianen museum. Hier hebben we een korte rondleiding gehad, en de uitnodiging om eens terug te komen. Dit wil ik zeker gaan doen, de jongen die ons de rondleiding gaf was zo gepassioneerd over zijn werk dat het bijna aanstekelijk werkte.
Om zes uur kwamen we eindelijk aan op de centrale. We kregen onze sleutel en wat te eten en dat was het voor de dinsdag.
Ik zit in een huisje met één collega, Jochem zit drie huizen verderop. Elke huis heeft drie slaapkamers, een badkamer en woonkamer met een TV. Mijn kamer heeft een eigen douche en wc maar dat is zo klein dat ik het maar niet gebruik. De wc pot zit bijna klem tegen de muur dus ik moet er scheef opzitten en dan val je er bijna in (ervaring).
Gelukkig is de algemene badkamer ook wat schoner als mijn eigen.
De rest van de week was vrij rustig. veel mensen ontmoeten, wennen aan het werktempo hier. Of eigenlijk het gebrek aan werktempo, ze houden hier erg van de uitspraak: “doe vandaag niet wat je morgen door een ander kunt laten doen” en je moet natuurlijk altijd werk voor morgen bewaren. We werken van 07:00 tot 17:00 met één uur pauze om 12:00 uur verder officieel geen pauzes.

Oja er kwam een keer een vraag voorbij over het eten hier dus hier komt het. In Granada zat ik in een hostel en had ik geen keuken dus toen was het vooral uit eten gaan.
Op de centrale is dat wel anders. We krijgen 3 keer per dag te eten. ‘s morgen om half 7 ontbijt wat bestaat uit rijst met een tortilla en een gebakken banaan of ei of iets. ‘s middags eten we rijst met vlees en een soort toetje en ‘s avonds eten we rijst met vlees en een soort toetje. Drie keer per dag rijst dus. En ‘s morgen is dat echt niet lekker, warm eten hoort dan gewoon niet. Heb tot nu toe één dag gehad dat we ‘s morgen, ‘s middags en ‘s avonds rijst met bonnen kregen (Gaio Pinto). Na een week ben je het wel zat, elke dag drie keer rijst… heb enorm zin in lasagne…

Gelukkig kwam het weekend er aan, en er stond een bezoekje aan Léon geplant, samen met nog een aantal Nederlanders. De rit er naartoe is enorm lang, zeker met een bus maar gelukkig woont de dokter van de centrale daar (jaja onze centrale heeft een eigen dokter geen idee waarom maar toch), dus vrijdag middag konden we met hem mee rijden. Rond drie uur reden we weg, en na een rit van drie uur kwamen we in Léon aan en wat een rit was dat weer. De auto van de dokter is een oude Nissan zonder uitlaad, dus je hoort hem al van ver komen. Daarnaast is de bodemplaat nogal rot dus alle uitlaadgassen gaan rechtstreeks de auto in. Gelukkig is er een dokter in de buurt (lekker flauw). De voorruit is zo vies dat je door de bodemplaat meer ziet dan de voorruit. De versnellingspook zegt 5 versnellingen maar de 5 werkt niet meer. Gordels heeft hij niet, want als ze er niet in zitten hoef je ze ook niet om te doen (lekker slim…). De ramen kunnen niet open, behalve de achterruit maar die hoort dan weer niet open te kunnen en hij had een radio. Zijn radio nam zelfs cd’s dus we hadden wel muziek, als het boven de uitlaad uitkwam. Nu ben ik er nog niet achter wat erger was, de muziek of de uitlaad. Muziek is best leuk, maar hij had maar één cd… met twee nummers er op… de rest kun je zelf wel invullen denk ik.
Doordat je door de bodemplaat meer ziet als door de voorruit heb je pas door als je wat aanrijd als het al onder de auto ligt, we hadden dus ook bijna een ongeluk, er stak een kudde geiten de weg over maar die had hij niet gezien, dus op het laatste moment moest hij vol in de remmen en die werken prima, vooral op het wiel rechtsvoor, de rest iets minder. We raakte één geit maar het beest stond gelukkig gelijk weer op.
Heb het grootste gedeelte van de rit weer uit het raam gestaard, dat blijft erg leuk om te doen hier.

’s Avonds in Léon eerste een hostel gezocht. We waren met z’n vieren maar de eerste twee hostels die we probeerde hadden maar plek voor twee. Gelukkig was het drie keer is scheepsrecht want de derde had nog een mooie vierpersoonskamer vrij voor ons. Rest van de avond niet zoveel gedaan, gegeten en gedronken.
Zaterdag zijn we de mangrovebossen in gegaan met een bootje. Echt een aanrader, heel veel ijsvogels gezien, krokodillen en nog meer van soort dingen. En ik ben geprikt door een of ander raar beest, mijn hele rechter arm werd dik en hard.

Vogel... (ben de naam vergeten)Route:
Het varen was heerlijk, met de benen in het water, tenminste eerst even tot dat één van de gidsen zijn arm liet zien, allemaal littekens. Was gebeten door een krokodil… is een leuk verhaal als je benen in het water hangen waar het gebeurt is.
’s Avonds een hele mooi zonsondergang aan het strand, en gezwommen in golven zo hoog en groot dat je na elke golf gedesoriënteerd waker werd op het strand. Met zand op alle denkbare (en vooral ondenkbare) plekken.

De terugweg zouden we met de bus doen, maar die kwam maar niet dus toen hebben we gelift Achter in de laadback van een pick-up. De beste man heeft ons voor 10 Cordoba netjes voor het hostel afgezet. We moesten wel omrijden om zijn moeder op te halen, een heel oud vrouwtje die het maar wat interessant vond dat haar zoon allemaal gringo’s achter in de auto had. Een poging om haar uit te leggen dat we Hollanders waren liep op niks uit.

Zondag was en rustig aandoen dag want maandagochtend om 5 uur moesten we weer klaarstaan want dan werden we weer opgehaald. Gelukkig hoor je de dokter wel komen, dus we waren ruim op tijd klaar om terug te gaan naar de centrale voor een nieuwe “werk” week.


grg

ps. Ik loop een week achter met mijn blog, (zit nu alweer een maand hier) zal mijn best doen om het iets meer op tijd te houden.
Ik kan op mijn werk helaas niet meer op msn komen want dat wordt geblokkeerd maar heb voor de liefhebbers wel skype. Als je op “gerwin rens” zoekt vind je me wel, of even mailen.
En iedereen die reageert via de blog of mail, natuurlijk heel erg bedankt.