Toestand van iets dat gespannen is

Onder spanning onder de douche staan, en dan bedoel ik niet onder spanning als stress maar gewoon onder spanning als elektrische spanning. Ze hebben hier in Nica geen warm water, en om dan toch warm te douchen is er een of andere uitvinder geweest die dacht dat het wel een goed idee was om dan maar een verwarmingselement in de douchekop te doen. Omdat het niet echt praktisch om dat verwarmingselement via een houtkachel te verwarmen kwamen ze op het briljante (ahum) idee om dit maar met stroom te doen. Toen kwam het volgende probleem: om stromend water te verwarmen heb je wel wat vermogen nodig dus dat red je niet met een setje aa batterijen of een knijpkat. Dus toen kwam er een of ander “klein lichtje” op het heldere idee om dan maar gewoon de 110 volt uit het stopcontact te gebruiken. Jawel iemand ging naar zijn baas om te vertellen dat hij een elektrische douchekop had ontworpen die op 110 [V] werkt. En zijn baas vond het een goed idee (¿waarom?)… (Waarschijnlijk omdat hij dacht dat het bedoelt was om de elektrische stoel te vervangen).
Maar het ergste is misschien wel dat er vervolgens mensen zijn die die douchekop kopen. En dan niet om hem in de kast te leggen zodat je elke dag even kunt lachen als je er langs loopt, nee, ze worden gewoon gebruikt (mensen die in midden of zuid Amerika zijn geweest kennen ze wel denk ik). En ze worden op één of ander manier allemaal aangesloten door iemand met een voorliefde voor kroonsteentjes en plakband want ik heb er nog geen een gezien die gewoon netjes is aangesloten.

Als je gewoon onder de douche staat is er niet zoveel aan de hand. Want de stralen uit de kop zijn druppels dus die geleiden niet maar ik ben zo lang dat ik bijna met mijn hoofd tegen de douchekop aan kom. Afgelopen week toen ik mijn haar wou wassen, vergat ik te bukken en toen greep ik dus de douchekop vast en dat heb ik geweten. Heb in Nederland vaak genoeg 230[V] gehad, maar als je onder een douche staat voel je 110[V] ook wel prikken (au).
Ik draai nu elke keer als ik ga douchen de stoppen uit de meterkast, het is hier warm genoeg om me met koud water te douchen.
Mijn meterkast is dan weer aangesloten door dezelfde persoon als mijn douchekop want wat een puinhoop is dat. De helft hangt los en de ander helft is zo slecht dat je het net zo goed kunt aansluiten met kippengaas. Maargoed een beetje spanning is gezond…

Er wordt ook nog wel gewerkt inderdaad (wees niet bang), maar dat is in zoverre “saai” dat ik daar niet zoveel over te vertellen heb. Het is niet echt interessant voor de meesten (denk ik) maar kan best een beschrijving van een gemiddelde werk dag geven:
Rond 05:30 ‘s ochtends wordt ik waker doordat mijn huisgenoot nogal luidruchtig door het huis stampt. Mijn huisgenoot heet Luis en hij heeft geen last van een ochtendhumeur want hij is elke morgen zo vrolijk dat hij soms zelfs zingt terwijl hij door het huis rent.
Rond 06:00 kom ik dan ook uit bed gekropen, breng dan eerste een bezoekje aan de troon (wc). En dan rustig eens kijken welke kleren het minste stinken ;) om me vervolgens langzaam aan klaar te maken voor het ontbijt. Dat staat om 06:30 klaar in de kantine, meestal rijst met bonen, een gebakken ei, gebakken banaan en naar keuze koffie of fris met een stuk fruit. Soms zijn het alleen de bonen, en dan afwisselend gepureerd of gewoon. (variatie van spijs doet eten…)
Om 07:00 uur begint de werkdag officieel, momenteel bestaat dat uit veel informatie doorwerken en een plan maken om metingen te doen aan de generator en de verschillende dingen hier. Dit gaat door tot 12:00 uur want dan is het weer voedertijd. Er werken op de centrale ongeveer 160 mensen en die zie je 3 keer per dag. ‘s Morgens als ze aankomen, om 12 uur tijdens het eten en ‘s avonds als ze weer terug gaan. De rest van de tijd zijn ze verstoppertje aan het spelen.
Vanaf 13:00 is het weer werken tot 17:00, dan is het boel pakken en hard weg rennen via het bewakers hok, waar mijn eten klaar staat terug naar huis. Meestal gaan we dan eerst hardlopen, en dan tegen 6 uur eten. Daarna een film kijken of iets en dan op tijd naar bed om de dag erna precies het zelfde te doen, alleen de dag heet dan anders.

Gelukkig zijn daar de weekenden die zorgen voor wat afwisseling en stof tot schijven. Zo zijn we het weekend van zes en zeven maart naar San Jaun del Sur geweest. Dit is en dorp aan de kust in het zuiden van Nicaragua. Op vrijdag ochtend zijn we om acht uur vertokken vanaf de centrale, we werden door iemand weggebracht naar de busstop. Vanaf de busstop vertrekt een expres die in een keer vanaf Jinotega naar Managua rijd. Dit was een redelijk nieuwe bus MET (jawel) been ruimte. In Managua kwamen we aan in het noordoosten van de stad, en onze bus naar Granada vertrok vanaf de andere kant. Gelukkig is dit met een taxi redelijk te doen. Det is ook de enige manier om het te doen want als je lopend gaat weet je zeker dat je in je onderbroek aankomt.
Aangekomen bij de juiste busstop kwam er meteen een man naar ons toe die wel wist welke bus we moesten hebben. Jaja hij kon gedachte lezen. Ik dacht alleen heel wat anders als dat ik dacht, ik dacht dat ik naar Granada wou maar volgens die beste man wou ik naar León. Zo raar hoe je je kunt vergissen in je eigen gedachten… Goed wij naar de bus van Granada en die man liep de hele 15 meter van taxi naar bus met ons mee. Bij de bus aangekomen wou de hij 20 Cordoba PP hebben omdat hij ons had beschermt tegen overvallers. Jawel zonder dat wij het doorhadden heeft die man strijd geleverd met allemaal straatrovers (¿in zijn dromen?). Hij zag eruit alsof hij het nog zou verliezen van een vlieg in winterslaap, maar ja ze zien je als onwetende toeristen dus ze willen geld zien. Ik was alleen niet van plan om die man 20 Cordoba te geven voor iets wat hij niet heeft gedaan. Helaas voor mij betaalde Jochem hem wel, maar goed wel een leer voor de volgende keer.
Omdat San Jaun del Sur nogal een eind reizen is zijn die vrijdagavond in Granada gebleven, dit had twee redenen, één we waren die bussen helemaal zat. Twee, de belangrijkste reden, we hadden die avond een afscheidsfeestje van Annika. Ze had er alweer 3 maand Nicaragua opzitten en vertrok zaterdagochtend naar Peru om daar nog eens 1,5 maand vrijwilligers werk te doen.

Bus naar Rivas met Jochem en Harald op het dak:De volgende morgen om 9 uur moesten we de bus hebben naar Rivas, vandaar pakte we dan en taxi naar ons uiteindelijke reisdoel. Om half 12 waren we in een hostel, en om 1 uur zouden we naar het strand gaan en daar heb ik voor het eerst gesurft. En zoals zoveel dingen, is ook dit geen talent die ik bezit.

Onze plekje aan het strand:De plank die ik kreeg was al eens een keer maakt, en was in een niet al te beste staat, maar goed genoeg volgens onze verhuurder. Nu heb ik nog nooit gesurft dus dat samen met de staat van de plank was een recept voor falen. Na een paar uur oefenen kwam ik zover dat ik mezelf nog net in de benen kon krijgen voor ik weer viel. De plank was echter wel steeds slechter aan het worden. Het moest dan ook een keer goed fout gaan, en dat gebeurde natuurlijk ook.
Er kwam een vrij grote golf aan, dus ik probeerde mee te pedellen en te gaan staan, en juist op het moment dat ik stond brak de golf en daarmee mijn surfplank. Toen stond ik dus ineens op een halve plank en dat gaat al helemaal niet dus ik ging (alweer) als een baksteen ten onder. En als je dan in z’n golf zit heb je geen idee meer wat boven en onder is. pas als je zand hapt weet je dat je dus de verkeerde kant op gezwommen bent. Maar dat brengt wel weer wat gezonde spanning met zich mee en zout water is goed voor je huid dus al met al is het heel gezond.
Maar ja toen had ik ineens twee surfplanken en had geen idee hoe ik dat aan de verhuurder moest gaan uitleggen of hoe de beste man op mijn gebrek aan surftalent zou reageren. Maargoed de dag zat er bijna op dus we kwamen er snel genoeg achter. We hadden geen borg betaald want dat was niet nodig en ik hoefde ook geen gegevens achter de laten. Aangekomen bij de verhuurder kijkt hij enigszins verbaast vooral toen we de plank daar gewoon neerzette en weg wilden lopen. Hij begon meteen een heel verhaal op te hangen en toen was het mijn beurt om verbaast te kijken want ik kon er geen woord van verstaan. Gelukkig waren er mensen die het wel konden verstaan en uiteindelijk kwamen we er achter dat de verhuurder wou dat ik een nieuwe surfplank ging betalen. Nou ja, van een kale kip kun je niet plukken dus dat gaat niet lukken. En we hadden aan het begin al aangegeven dat de plank slecht was en als een plank breekt terwijl je ermee doet waarvoor hij is gemaakt. Helaas was dit een punt waar hij het niet met ons eens was. En hij gaf ons de keuze tussen een nieuwe plank betalen of politie. Er enigszins van uitgaand dat hij blufte kozen we na een kort overleg (leek wel een spelshow) voor de politie. Zijn reactie leek in eerste instantie precies op wat we hadden verwacht hij zij niks meer en verdween naar binnen, ik dacht nog hij blufte echt. Wij stapte ondertussen achter in de vrachtwagen die als bus dienst deed en begonnen aan onze rit terug naar het hostel. De weg was nogal stoffig dus je zag niet wat er allemaal aankomt achter je. Maar ineens kwam uit die stofwolk een man op een motor die wel erg veel op de surfplankverhuurder leek. Zoveel dat het zijn tweelingbroer wel kon zijn of misschien zelfs hemzelf, maar dat kon natuurlijk niet… ¿toch?… helaas hij was het wel en hij zou de politie halen en ons opwachten bij het hostel. Dat betekende dat we nog 15 minuten vrij man waren voor we de cel in gingen, en dat we dus een ontsnappingsplan moesten bedenken. We hadden ideeën genoeg, maar de meeste waren wat overdreven: plastische chirurgie, van de vrachtwagen (bus) springen en vluchten naar Costa-Rica enzovoort. Uiteindelijk besloten we om een straat voor het hostel uit te stappen en dan Martine te bellen die als enige niet mee was gegaan naar het strand. Zij kon dan in het hostel kijken of er een iets wat rare man met politie was. Gelukkig was er niemand, dus na een uur extra wachten toch maar terug naar het hostel.
Uiteindelijk niks meer van de beste man gehoord en geen politie gezien.

’s Avonds gingen we uit eten met een groep die we op het strand hadden ontmoet: een wat ouder stel, zij kwam uit Canada en hij uit Ierland denk dat ze rond de 60 waren, een Belgische, een Israëliet, twee Amerikanen en een Canadees. Was erg gezellig, en de Amerikaan wou de volgende weg wel mee opzoek naar walvissen.
De volgende dag zouden we dus de oceaan op gaan opzoek naar walvissen. ‘s Morgen om 7 uur stonden we bij de boot, en de Amerikaan was er ook totdat hij de boot zag waarmee we gingen. En toen was hij snel weg. Hij vond de boot te klein (in Amerika is alles groot) en gevaarlijk en nog meer van die ongein, en toen was hij weer weg.
We hebben helaas gen walvissen gezien, wel dolfijnen, gewoon wilde dolfijnen was echt heel mooi. En een zeeschildpad. Halverwege de dag een stop gemaakt op een super mooi strand vlakbij Costa-Rica. Ook op de terugweg werden we weer vergezeld door de dolfijnen. Helaas geen walvissen gezien maar ook de dolfijnen waren het tochtje meer dan waard.

Onze boottocht, heb een iets andere bewerking toegapast dan ik normaal doe, wou ze een beetje een film gevoel meegeven:
San Jaun del Sur (3x):

Pelikaan:

dolfijn:

het strand waar we en pauze hielden:

onze oceaanstomer:

en nog twee voor de leuk:

Na het tochtje was het meteen door naar huis. Voor Jochem en mij betekende dat in een keer van San Juan del Sur naar Managua. Daar zouden we een nacht bij Harald slapen om dan de volgende morgen vroeg naar Jinotega te gaan. Ik zal in Nederland nooit meer klagen over het openbaar vervoer. Nou ja bijna nooit, want er zijn in Nica ook wel goede dingen. Ik zie mezelf in Nederland al staan met 15 zakken koffiebonen die ik dan op het dak van de bus begin te laden. Is hier geen probleem maar in Nederland zie ik dat nog niet direct gebeuren. Of dat de bus even wacht omdat iemand even een boodschap moet doen. En als de bus vol is rijden ze je in Nederland gewoon voorbij, hier is een bus nooit vol als je hier denkt nu zit hij echt vol… dan is hij half vol.

grg