Schoolwerk dat thuis gemaakt moet worden

Maria Nieuwe week, nieuwe leraar Spaans, of in mijn geval en nieuwe lerares. De eerste week had ik Marcos de tweede week Marie. Rianne had haar de eerste week en die had me al gewaarschuwd over haar voorliefde voor huiswerk. En dat heb ik geweten. Meten de eerste dag kreeg ik genoeg werk om me de rest van mijn afstuderen bezig te houden. Moest tig zinnen bedenken met onregelmatige werkwoorden, Ik weet niet eens wat een onregelmatig werkwoord is in het Nederlands laat staan het Spaans. Kreeg een heleboel zinnen waar je dan het juiste werkwoordsvorm moet invullen, 50 vragen bedenken. En ik moest de volgende dag vertellen wat we met de middag activiteit hadden gedaan. Nu kan ik dat best vertellen, in het Nederlands of Engels, maar na één week Spaans komt het in het Spaans echt niet goed.
We gingen die middag trouwens naar een pottenbakkerij een eindje buiten Masaya. Was wel erg leuk om te zien. De klei wordt met de hand uit de vulkaan gehaald, twee en halve km van de bakkerij. Daarna wordt die gemengd met zand en nog iets raars waarvan ik de naam niet meer weet. En dan gaan ze er drie uur op dansen… echt gewoon met de blote voeten om het te mengen en kneden. En dan is het klaar om er pot van te maken. Die draaischijven waar de klei op ligt worden met de voeten rond gedraaid. Alles is dus handen (voeten) arbeid. Zal jullie de details van het maken besparen maar er gaat heel veel werk in zitten. En ze worden voor bijna niks verkocht, zeker als je het terug rekent naar euro’s is het een schijntje. Maar heb er niet zo veel aan, en meenemen is ook niet zo makkelijk dus heb maar niks gekocht.

Kon het niet laten:

Kreeg buiten nog wel een geweldige aanbieding. Kwam een iets wat aangeschoten (stom dronken) man naar ons toe en die wou geld hebben van ons rijke Gringo’s. Nu ben ik als arme student geen lopende bank dus geef ook weinig geld weg hier. Toen het dan ook eindelijk tot hem doordrong dat het hand ophouden niet echt een prestatie is die wordt gewaardeerd met geld, haalde hij een oude gloeilamp uit z’n broekzak. Jawel een heuse gloeilamp met het glas er nog omheen. Die mocht ik wel kopen voor een paar dollar en hij deed het ook nog zei die. Geloofde hem alleen niet dus wou hem eerste wel even testen. De lamp verdween na die vraag meteen in zijn zak om plaats te maken voor een oud identiteitsbewijs van een blanke man die niet echt op de verkoper leek. Voor 10 dollar was die voor mij, helaas voor hem ben ik best tevreden met mijn eigen paspoort, ook al had de foto wel iets beter gekund. Toen ook dit niet echt verkoopbaar bleek droop hij mopperend af. Het enige wat ik van zijn gemompel kon verstaan was het woord Gringo dat hij wel erg vaak gebruikte.
Via een mooi uitzichtpunt (over laguna de apoyo) reden we terug richting mijn huiswerk…

Rechts de vulkaan Mombacho

Nogmaals de Mombacho

De volgende dag stond Maria me met een grote glimlach op me te wachten. Terwijl ze om mijn huiswerk vroeg wreef ze zichzelf veel genoegend in de handen. Alsof ze er de hele nacht waker van had gelegen en het iets was wat haar leven zou veranderen. Helaas voor haar had ik de helft maar af en het verhaal had ik samengevat tot de zin: ik ben niet geweest heb geslapen. Maar gelukkig was ze zo geschokt door het feit dat ik mijn huiswerk niet helemaal af had dat ze dat gewoon vergat. Die ochtend hadden we weer geen grammatica maar zijn we naar het oude trein station van Granada geweest dat is het enige nog bestaande station in Nicaragua. Er rijden hier helemaal geen treinen meer, er zijn er nog wel twee, één staat hier in Granada naast het station, een oude stoomlok, en in Managua staat er ook nog één in een soort van museum. De rest is door de vorige president gesloopt en verkocht als oud ijzer. Niet echt een land voor treinen liefhebbers dus. Heb er maar wel een foto van gemaakt. Kan niet thuis komen zonder een foto van het laatste trein station in Nicaragua.

‘s Middags hebben we en schoenmakersfabriek bezocht en het was vreselijk. Alles is handenarbeid en alleen maar mannen dus het stonk er naar zweet gemengd met lijm en leer en ze zaten ons aan te kijken alsof ze in jaren geen andere mensen hadden gezien. En dan loop je daar als toerist tussen te kijken, heb me nog nooit zo een toerist gevoelt als daar. Durfde er ook geen foto te maken. Het was verder wel interessant om te zien hoe ze het doen, er komt eigenlijk geen machine bij kijken. Maar ik was blij toen ik weer buiten stond de geur en de warmte zijn echt niet goed voor een mens.

Het huiswerk ritueel was de hele week wel ongeveer het zelfde, ik kreeg dozen vol tegelijk mee naar huis en kwam met de helft weer terug. Om dan weer een teleurgestelde Maria te vinden, en dan kan ze zielig kijken! niet normaal. Marie is trouwens 22 en super klein, 1,45 meter kort, echt een gupie en weer heel geduldig en stiekem wel lief (ookal mag ik dat als man niet zeggen). Soms wordt ze alleen een beetje boos, als ik weer eens iets niet goed uitspreek of iets ben vergeten wat ze vijf seconden daarvoor had uitgelegd (en dat gebeurt nog wel eens). Maar er zijn ook wel dingen die ik wel kan, de kookles die we hadden ging bijvoorbeeld prima. Nu heb ik daar niet zo veel gedaan, of eigenlijk niks, waren niet zoveel snij handelingen nodig, en we waren met en vrij grote groep. Het door de pan roeren, iets wat ik in Nederland vrij goed kan, werd hier gedaan door de lerares dus ook dat ging niet. Met het opeten heb ik gelukkig wel mee kunnen helpen en het was best te eten. Ook al heb ik geen idee meer hoe het hete.

Marieke en Lonneke in actie:Ik begin al aardig aan het leven hier te wennen, het enige waar ik niet aan kan wennen is het verkeer hier, of eigenlijk, de auto’s. Voor de mensen die de film “The fast and the Furious” kennen, ze zijn er hier volgens mij enorm fan van. Voor de mensen die de film niet kennen, ze houden hier van het optuigen van hun auto. Nu zien de meeste auto’s er hier niet uit. Maar dat weerhoud ze er niet van om er enorme uitlaten onder te hangen of de bestaande uitlaad helemaal te verwijderen, zolang je ze maar van ver hoort komen. Knipperende lichtjes vinden ze ook geweldig vooral bij de taxi’s is dat populair. Je ziet ze rijden zonder gewoon licht maar met knipper lampjes op de motorkap en lampen onder de auto. Gewoon een lamp op een accu echte neon verlichting is te duur dus daar beginnen ze niet aan. En als je kofferbak niet teveel in de kreukels zit past daar ook best een winkelschap achterop die dan dienst doet als spoiler.
En lichtgevende kentekenplaathouders (3 keer woordwaarde) hebben ze ook bijna allemaal. Het ziet er echt niet uit. Vooral omdat de meeste auto’s net zoveel glad plaatwerk hebben als een verrimpelde bejaarde gladde huid heeft… geen dus.
Vorige week kwam me een auto tegemoet rijden met allemaal knipperende blauwe en rode lampjes op z’n dak en in zijn gril. Die man was echt door geslagen dacht ik nog. Toen ik vijf minuten later weer terug liep stond diezelfde auto langs de kant van de weg, het bleek de politie te zijn… Maar verder gaat het prima met me.

Vrijdag hadden we een barbecue als activiteit, Luis, de computer beheerder van de school was jarig. Hij ziet er uit alsof hij 16 is maar hij bleek gewoon 21 te zijn geworden. Dus dat werd een feestje,zal jullie de details besparen maar het was gezellig. Er werd zelfs aan limbodansen gedaan. Nu ben ik zelf net z’n limbodanser. Zoals ik al eens schreef ben zo wie zo geen danser. Dus heb me maar een beetje op de achtergrond gehouden zodat niemand door had dat ik niet ging. Dat beviel me een stuk beter dan daadwerkelijk onder z’n touwtje door kruipen. Had er niet heel charmant uit gezien denk ik. het enige jammere was dat ze aan het einde door hadden dat ik niks had gedaan…

Het weekend was eigenlijk vrij rustig. De meeste Nederlanders gingen richting San Jaun Del Sur, een plaatsje ten zuiden van Granada, ongeveer twee uur rijden. Het is een echt surfers paradijs schijnt maar ik had niet z’n zin om het weekend aan het strand te liggen, dus bleef in Granada samen met Rianne. Er kwamen vanuit Masaya nog twee Nederlandse meiden (Wicky en Jody) naar Granada dus we hebben zaterdag wat gezwommen en niks gedaan. De zaterdag hier is voor mij een beetje de zondag, een dienst luisteren en rustig doen. De zondag houden zoals in Nederland is hier eigenlijk niet te doen. en zou ook niet passen aangezien het een ander land is met andere gebruiken. De mensen hier leven van dag tot dag, elke dag hard werken om dan genoeg geld te verdienen om het de volgende dag weer te kunnen doen.
Kerkbezoek vind dan ook vooral op de zaterdagavond plaats (avond mis). De zondag is meer voor de rijken. Dat even tussendoor.

Goed waar was ik… oja zondag zijn Rianne en ik richting Masaya gegaan om Wicky en Jody op te zoeken daar. Gelukkig voor ons moesten ze eerst nog in Granada zijn om hun was op te halen. Dus we konen met z’n vieren richting Masaya en zij wisten nu mooi waar we er uit moesten.
In Masaya eerst hun huisje even bekeken, het nadeel van Masaya is dat het een vrij gevaarlijke stad is. Erger dan Granada. Dus na het donker kunnen ze eigenlijk de straat niet meer op. Nu zijn er in Granada ook wel plekken waar je moet uit kijken, en ‘s avond moet je in Granada als vrouw ook niet alleen over straat maar over het algemeen is het daar beter vertoeven dan in Masaya.
Maar we waren er natuurlijk overdag dus geen probleem met het over straat gaan. We zijn naar de nieuwe markt geweest. Dit is een overdekte markt waar je alles kunt kopen, van slippers tot vis. Er is ook nog een oude markt, maar die heeft alleen maar souvenirs en op de nieuwe markt (die eigenlijk de oude is) kun je alles krijgen, daar kom je ook meer nica’s tegen die hun boodschappen doen. De markt is trouwens enorm groot.
Ik heb nog gekeken naar bongo’s om mee te nemen naar de centrale maar die waren me te duur. Rianne heeft nog wel een hangmat gekocht (onder andere), en dat ga ik ook nog een keer doen. Een hangmat is echt geweldig. Heb er al een paar keer in geslapen in het hostel en dat werkt prima. Wil er straks thuis ook één, is echt geweldig. Net als wiebelstoelen (schommelstoelen?) echt heerlijk, beetje schommelen en van het weer genieten.
Ik hou het hier wel even vol

grg

Schrijven met licht

Nu ben ik op de blogs van andere al heel wat foto’s tegen gekomen die ik zelf gemaakt heb, dus het wordt wel tijd om zelf ook maar eens wat te uploaden.
En dan beginnen we maar bij het begin, de vlucht:

#1 Canada

#2 Tussen de wolken#3 een geweldige bus...
#4 Sigaren maken
#5 Ik in actie...
#6 Rianne... klaar om een staart te prikken

#7 Laguna de apoyo

# 8 Nogmaals

#9 één van de leraren
#10 Marcos, mijn leraar voor de eerste week.
#11 Bij de torilla bakker#12 De eigenarese in actie

#13 Nogmaals
#14 Hutje op de...
#15 Riool...

Volgende keer weer een lap tekst of mischien eerst nog en bericht met foto's

grg

Van de ene plaats naar de andere brengen

Het openbaar vervoer werkt hier in Nicaragua iets anders dan in Nederland. Ze heb je hier allemaal verschillende bus maatschappijen waar je met mee kunt. Tot nu toe heb ik alleen nog maar in privé busjes of taxi’s gezeten, maar daar kwam verandering in.
Er stond een bezoek geplant aan Coyotepe, dit is een oud gevangenisfort waar vroeger behoorlijke lugubere praktijken plaats vonden. Omdat mijn blog voor alle leeftijden is zal ik de details weg laten en zal me concentreren op de rit heen en terug want dat is interessanter dan het fort zelf.
Het idee is hier dat een bus pas begint te rijden als er een bepaald aantal mensen in zitten. Dit betekent dus dat je, als je pech hebt, lang moet wachten. Wij hadden natuurlijk pech dus wachten maar, én dan wordt het warm in die bus! Voelde me net een uitgedroogde kamerplant in een bejaarde tehuis. Toen we eindelijk gingen rijden had ik gelukkig wel een plekje met been ruimte. Dit is nogal schaars goed hier want de gemiddelde Nica is nogal klein.
De deuren van de bus blijven open en er hangt continu een man uit de deur die heel hard roep waar de bus heen gaat en als je mee wil stoppen ze voor je. Onze bus ging via Masaya naar Managua. Hij roept dus steeds: Masaya, Masaya, Managua, Managua, Masaya enzovoort. Maar dan zo ontzetten snel dat het lijkt dat hij heel hard om z’n moeder roept: MAMAMAMA.
Bushaltes hebben ze niet, je gaat ergens staan en zwaait als je mee wilt, ook op de snelweg. Wat dus betekent dat ze midden op de snelweg ineens vol in de remmen gaan om iemand in te laten stappen. Erg leuk met een bus vol passagiers die geen gordels hebben. Nu blijft de gemiddelde Nederlander bij z’n remactie wel zitten want die zitten toch klem tussen de banken. Maar de Nica’s zijn vrij klein en licht dus die zweven bij zon rem actie dan ook massaal richting de voorruit. De rit van Granada naar Masaya duurde ongeveer een half uur, en dat kost 10 Cordobas, in euro’s dus 33 cent, daar doe ze in Nederland de deur niet eens voor open.
Van te voren was ons vertelt dat het een zware wandeling zou zijn naar het fort want het lag boven op een berg. Ze vergaten alleen te zeggen dat deze berg het formaat van de Wezeperberg had. In 10 minuten waren we boven, en had me zo verheugt op een stevige wandeling.
Het fort was wel interessant, vleermuizen gezien en bizarre verhalen gehoord over wat er met de gevangenen werd gedaan die er zaten.
De terugweg ging natuurlijk weer met de bus, dus wij richting snelweg, en wachten op een bus waar iemand uit hing die Granada riep. Deze kwam vrij snel, allen was dit wel een vrij volle, en vooral kleine bus. Er rijden hier vrij veel oude Amerikaanse schoolbussen rond. Deze werden in Amerika gebruikt voor kinderen (vandaar de naam schoolbus), dus daar zitten banken in voor kinderen. Nu zou je kunnen denken dat die wel aangepast worden om volwassenen te herbergen. Maar helaas. Het probleem is denk ik dat 80% van de Amerikaanse kinderen aan overgewicht leid en dat 80% van de Nica’s erg klein zijn. Zij passen er dus ook gewoon in, ik met mijn normale Hollandse postuur pas iets minder makkelijk. Zeg maar gewoon niet. Als ik recht zat, met mijn knieën klem tegen de voorstoel had ik nog genoeg ruimte onder mijn kont om er een feestje te geven. Kon helaas ook niet scheef zitten want er zat iemand naast me. Eerste stuk van de rit was dus heel gezellig. Gelukkig was mijn buurman vrij snel weg dus toen kon ik scheef zitten. Er was wel een lerares van de Spaanse school naast me gaan zitten, maar die is zo klein dat ze gewoon beenruimte over had.

Het woord snelweg betekent hier wel iets anders dan in Nederland. Het is een weg die iedereen gebuikt ook paard en wagen, alleen rij je hier als je kunt gewoon 100 en je zigzagt een beetje door het overige verkeer. Zo nu en dan remmen om iemand in of uit te laten. Daarom rij je hier ook op de linker van de 2 rechter banen.
Maargoed ook hier kwamen we weer heel van thuis, precies op tijd om de rest van de avond je voor te bereiden op de volgende dag.
En die dag bestond weer uit Spaanse les, en ook dit keer geen grammatica maar een tripje naar een tortilla fabriek. Nou ja fabriek, een hutje in een buitenwijk waar ze 500 tortilla’s per dag maken. Deze verkopen ze dan weer op de markt. Heb er zelf ook nog één gemaakt, ging reuze… mijn tortilla was meer vierkant dan rond en stootte twee keer mijn hoofd tegen het dak dus de leraren hadden de grootste schik.
De middag activiteit lag me (voor zover mogelijk) nog minder dan het tortilla’s maken. We hadden namelijk dansles… inderdaad Gerwin en dansen, niet echt een geweldige combinatie. Het probleem is niet eens het ritmegevoel dat heb ik wel als slagwerker (al zeg ik het zelf). Maar de dansen hier zijn allemaal vrij bewegelijk met de heupen en de kont. Mijn heupen zitten gewoon vast aan de rest van mijn lijf. Dus als ik mijn heupen draai betekent dit bij mij dat m’n hele lijf draait. En dat ziet er, zachtjes uitgedrukt, niet heel charmant uit.
Ik weet niet meer hoe al de dansen heette maar het was drie uur lang kommer en kwel. Het was zo warm, en dan sta je daar te zweten, en pogingen te doen om het nog enigszins normaal na te doen zonder meteen helemaal door de grond te gaan… nee was leuk dat dansen… echt, Stiekem was het heel leuk.

Vrijdag hadden we de middag vrij. ‘s Ochtends wel gewoon les maar geen activiteit. Dus om half 1 was het hard wegrennen en weekend vieren.
We hadden die morgen wel eerst afscheid van een aantal studenten die voor het laatste waren. En dat werd gevierd met een spelletje piñata slaan. Erg leuk om te zien, iets minder om zelf te doen. je staat daar geblinddoekt een beetje in het luchtruim te zwaaien in de hoop dat je een aangeklede kartonnen doos raakt. Niet iedereen heeft het gedaan, ik was de laatste daarna was de doos zo ver kapot dat al het snoep er al uit was. Met stokken slaan ligt me beter dan dansen.
’s Middags hebben we lekker in het zwembad gehangen, Wat een erg leuke bezigheid is. We gingen naar het zwembad van een hotel hier in de buurt, dus er staan niet elke 2 minuten iemand naast je om je wat te verkopen of om gewoon geld te vragen. Dat is wel een probleem hier. In de stad op de terrasjes is het vreselijk, ze proberen je van alles aan te smeren en als je “no” zegt blijven ze gewoon staan. Ik zeg al lang geen “no gracias” (nee bedankt) meer, maar ook op alleen no wordt al bijna niet gereageerd. Bij de meeste restaurants staat voorin ook een stukje over straatkinderen. Die zijn er in Granada niet zoveel. Wel een aantal lijmsnuivertje maar die herken je meteen want die zien er echt heel slecht en eng uit. Daar moet je ook wel mee uitkijken, want die worden heel snel agressief. Maar de meeste kinderen hier gaan gewoon naar school. In de avond schooien ze gewoon om geld omdat toeristen dit toch wel geven. Zoals het hier wordt gezegd: ze zien toeristen als wandelende banken die gratis geld weggeven. Vooral de oudere mensen, en de Amerikanen. Nu lopen er hier ook toeristen rond… op zich is Granada gewoon veilig er zijn een aantal stukken van de stad waar je niet moet komen als blanke, en ‘s avond moet je wat meer uitkijken. Maar sommige toeristen vragen er wel een beetje om. Zag afgelopen week een man lopen met 2 grote spiegelreflexcamera’s op z’n buik en een videocamera in z’n hand. Zijn broek opgetrokken tot onder zijn oksels en benen nog witter dan die van mij. In een wijk waar vorige week nog iemand was overvallen om half 8 ’s avonds.
Nu sleep ik mijn camera ook regelmatig mee, maar er zijn wijken waar ik hem niet uit de tas haal en ’s avond blijft hij zeker thuis. Afhankelijk van waar we heen gaan neem ik de compact mee maar ook lang niet altijd.

Maargoed waar was ik… Terwijl ik dit type zit ik te praten met een Amerikaanse studente, Anna, die hier 2 weken vrijwilligers werk gaat doen. Ze gaat met zwangere vrouwen werken, en dan de hele jonge, dus van 16 jaar en zo, om er voor te zorgen dat ze straks een leven hebben. Erg gezellig maar het typen gaat wel erg sloom nu. Niet dat jullie dat merken want jullie lezen toch in een keer door. Er van uit gaand dat de lappen tekst ook echt door iemand gelezen word... maar daar vertrouw ik dan maar op.

Maargoed wordt weer afgeleid, het weekend was heerlijk, lekker niks gedaan. Zaterdag was een rustig aan doen dagje, ‘s avonds uit geweest was wel erg gezellig.
Voor de zondag stond er een barbecue geplant bij Onno en Tjitske van het stage bemiddelingsbureau. Ze wonen aan Laguna de Apoyo, vanuit hun tuin loop je zo het water in. Heerlijk. Dit werd ook echt een dagje rustig aan doen. Had de dag ervoor een preek gedownload zodat ik die niet miste die dag.
Het er komen was makkelijk, je roept een taxi en zegt dat je naar het meer wilt. Dit kost normaal z’n 50 Cordoba per persoon, en het is ongeveer een half uur rijden. Dus wij een taxi aan houden, taxi zag er niet uit maar dat is hier wel gewoon dus prijs afspreken aan gaan. Onder het rijden viel me op dat hij geen snelheidmeter had, dat er van de meter gewoon niks werkte en dat zowel z’n motormanagement lampje als z’n olie lampje branden. Navraag wees uit dat dit normaal was en dat zijn auto nog wel een paar jaar me kon. Lang leve de Toyota’s zullen we maar zeggen.
Aangekomen bij het huis van Onno en Tjitske wou de beste man ineens meer geld hebben dan was afgesproken. We hadden 50 per persoon afgesproken en we waren met z’n vieren ( voor de mensen die niet zo snel zijn met rekenen 200 Cordoba) nu wou hij ineens 300 Cordoba hebben. En die kreeg hij natuurlijk niet. Na een lange discussie kregen we toch onze zin maar blij was hij zeker niet.
Hier hebben we heerlijk gezwommen, gebarbecued en niks gedaan. Heerlijk genieten dus, en bijkomen van de vorige avond. Iedereen wilde dan ook vooral rust aan doen. De barbecue begon om ongeveer elf uur en was rond vijf uur weer afgelopen dat was in ieder geval de planning.

Heen was iedereen met de taxi gekomen, terug zouden we opgehaald worden door het busje van het hotel waar ik momenteel verblijf. Dit is een hele oude volkswagen bus (T2) van 32 jaar oud. Nog met een luchtgekoelde motor achterin en plek voor 7 personen en een chauffeur. Nu worden die dingen hier nooit zo serieus genomen, paar mensen meer of minder maakt ook niks uit. Onze groep bestond alleen uit meer dan 7 personen, dus hij moest 2 keer rijden. Met eerste lichting ging er acht man in het busje, ik bleef achter om met de 2de ronde mee te gaan en dat heb ik geweten. 1,5 uur na dat de eerste groep weg was gegaan stond het busje weer klaar. Ditmaal moesten er alleen elf mensen in, maar volgens de chauffeur kon dit prima. Dus vooruit iedereen er in, deur dicht een gaan. Of toch niet… de deur was en schuifdeur, met nadruk op was. Want nadat wij hem dicht hadden gedaan was het niet eens meer een onderdeel van de auto maar een stukje blik dat op straat lag. De deur was uit zijn rails gekomen en viel gewoon van de auto… blij vooruitzicht dat mij streelt…
Chauffeur hangt de deur terug in zijn rails en probeert het nog eens. Met het zelfde resultaat de deur ligt op staat en wij hebben een heel groot raam. We vertrokken uit eindelijk met de deur open.
Maar we reden.. in ieder geval de eerste paar kilometer. Het probleem is dat het meer in een krater ligt en om daar uit te komen moet je eerst omhoog. En nu wil dat best als de bus leeg is maar met 11 mensen er in krijgt z’n busje het wel zwaar, te zwaar kwamen wij achter. De motor kon het niet aan en liep steeds verder terug in toeren. Dus dan gaf hij vol gas en dan koppeling in trappen en weer op laten komen, met slippende koppeling de berg op en dat rook je… de bus vond het zelf ook niet zo fijn want na 5 keer was hij het zat en viel de bus stil. Stonden we dan op een donkere weg in het bos zonder mobiel bereik, spanning alom dus. Opnieuw starten gaf het geluid van een motor die er geen zin meer in had. Hij kuchte nog een keer maar verder kwam die niet. Chauffeur er uit, klep open en hij sloeg is een paar keer op de motor en probeerde nog eens te starten. En jawel leven… voor even… we gingen precies -2 meter vooruit of eigenlijk achteruit. Koppelingsplaten waren zo verbrand en warm dat ze vrijwel niks meer deden dus we rolde de berg weer af. Iedereen de bus uit, die man nog een proberen en de bus kreunde weer een beetje maar verder geen leven. Weer ging de klep open, en opnieuw werd er een beetje geslagen en getrokken aan dingen. Opnieuw starten en hij kwam weer in leven. Hij wou de bus nu leeg omhoog rijden en dan zouden wij er achteraan lopen, tot we boven waren. Maar dat ging al niet meer, de bus was het zat, 32 jaar marteling eist zijn tol en hij gaf er de brui aan. Ditmaal voor goed. Ondertussen was er een man met een brommer lang komen rijden. Hij was ons eerst drie keer voorbij gereden maar bij de vierde keer stopte hij en bood z’n hulp aan. Samen met de chauffeur doken ze onder de motor kap (zit achterin bij een T2) en na een lange discussie en veel proberen kwamen ze tot de conclusie dat de brandstofpomp het had begeven. Net als de koppeling en de deur. Rijden zat er dus niet meer in. Stonden we midden in het niks, enorm donker en we hadden net verhalen gehoord over enge beesten in het gras. Reuze gezellig dus… echt! iedereen stond foto’s te maken van de bus en een beetje de toerist uit te hangen, en die chauffeer werd zenuwachtiger en zenuwachtiger. Wat wel te begrijpen is want die bus is zijn bron van inkomsten.
Gelukkig had één persoon weer bereik met haar mobiel dus Onno werd gebeld. Die stond binnen 15 minuten bij ons maar zijn auto is niet groot genoeg voor 11 man. Dus werd Donaldo gebeld, die haalde ons ook op van het vliegveld. Daar paste vier man in de auto dus toen waren er nog 7 te gaan.
De hoop dat het busje nog weer in leven kwam was helemaal weg. Het kreunen was weg, en het enige wat je nog hoorde was het janken van de startmotor. Alsof die verdrietig was dat er verder niks gebeurde. Er was ondertussen wel een auto gekomen om de bus te slepen. Dus wij gingen met zeven man in de auto van Onno. Achterbak vol en lekker knus op de achterbank ging dat prima. En dus bus lieten we achter in het donker.
De volgende dag stond hij weer voor het hotel klaar om in gezet te worden.
To be continued.

grg

ps. Iedereen die de moeite neemt om de verhalen te lezen, heel erg bedankt, en iedereen die reageert ook, is leuk ook wat terug te horen. Over de foto’s ik doe mijn best maar internet is behoorlijk sloom, dus foto’s uploaden gaat heel traag.

Bijeenkomst waar onderwezen wordt.

Het was ongeveer 10 uur toen ik dromerig mijn bed uit kwam. Het duurde even voor ik wist waar ik was, de kamer zag er in het licht toch heel anders uit als in het donker. Mijn bed was heerlijk, een groot twee persoonsbed waar ik alleen in pas als ik schuin lig. Nu het licht was kon ik mijn kamer wat beter bekijken, dus ging maar eens op onderzoek uit.
Na een grondige analyse van mijn kamer eerst maar eens naar de wc. Heb een wc op mijn kamer dus dat is wel makkelijk. Hier kwam alleen wel mijn eerste cultuurschok: GEEN wc-papier door de wc spoelen! Sta je dan met je broek op de enkels en een stukje ingekleurd wc-papier in je handen. Op zoek naar een plastic zakje dus, heb het stiekem toch maar wel door de wc gespoeld (was wel meteen wakker hierdoor).

Om 12 uur begint de siësta hier en wij zijn er achter gekomen waarom. Wat is het tussen 12 en 3 hier warm zeg, je zweet op plekken waar je helemaal niet hoort te zweten.
Jochem en ik waren even in de stad om te eten en de toerist uit te hangen maar het was gewoon niet te doen. ‘s middags lopen er ook alleen maar blanken van het type “toerist” op straat, en de locals zitten dan in de schaduw je uit te lachen. Terug naar onze kamers dus, en over die kamer. Hij is groot! (negen bij vijf meter) Heb een twee persoonsbed, een één persoonsbed en een stapelbed helemaal voor mij alleen. Heb een douche waar ik te lang voor ben een wc waar geen wc-papier in mag en een hangmat op de binnenplaats. Echt afzien dus hier. Staat op mijn kamer ook nog een grote tafel en een hele wazige gammele stoel waar ik niet op ga zitten, hij kraakt al als de geko’s (soort salamandertje volgens mij) er overheen lopen.
In de ramen zit geen glas, alleen antimuggen doeken en omdat mijn kamer aan de binnen plaats van het hotel zit betekent dit dat het nogal roemoerig is.

‘S avonds koelt het gelukkig wel iets af, en dan is het in de stad ook wel weer gezellig. Zolang je niet in de verkeerde straten komt. Heb heerlijk gegeten in een grillhuis, rundvlees met champignonen saus en gefrituurde uienringen. Was erg lekker en heb zelfs het flubber aan het vlees opgegeten. Als Mam dit leest moet ik dat straks thuis ook gaan doen...
Om half acht is Jochem zijn bed ingedoken, hij had echt last van een jetlag. Ik wou er ook vroeg in maar er werd pal voor mijn kamer een podium opgebouwd. Wat blijkt het hotel is net verhuist en viert zijn opening met live muziek en gratis drinken. Aangezien ik toch niet kan slapen (antimuggen doek dempt niet echt) ook maar wat gedronken. Onno en Tjitske waren hier ook, zij runnen het stage bemiddelingsbureau hier dus was wel leuk om hun even in het echt te spreken.
Eind van de middag was er een Nederlands stel aangekomen in het hotel, Marieke en Daan. En ‘s avonds heel lang met hun zitten praten, ze komen uit Zwolle en zijn vier maand door midden- en Zuid-Amerika een het trekken, was erg gezellig (om 2 uur naar bed gegaan)

Oja en ik heb wasmiddel gekocht om mijn kleren te wassen. Heb wel wat hulp van Rianne gehad met het kopen want had geen idee wat ik moest hebben. Maar ik kan nu een handwasje doen als ik wil. Ja ja Gerwin gaat zijn eigen kleren wassen… nou ja wassen… een poging wagen op het onderdompelen van stukje stof in een bak met water en poeder. Hopend dat de kleren niet helemaal vergaan, krimpen of... Ik durf het dus ook nog niet direct op al mijn kleren te proberen dus het word waarschijnlijk eerst even proberen op een lange broek en een trui die heb ik hier toch niet nodig.

Nicaragua heeft helaas ook een andere kant, en die zie je als je wat verder van de binnenstad afgaat. De binnenstad stelt niet zoveel voor, twee straten en een plein. Omdat dit best redelijk toeristische is, is het hier ook best schoon, maar ook duur (voor Nica (Nica = Nicaragua) begrippen duur).
Zondag zijn Jochem en ik wat meer naar het buitengebied gelopen, en dan is het toch wel schokkend wat je ziet. De echte arme wijken zijn we niet in gegaan, dat durfde we niet. Maar wel een stukje op de grens gelopen en daar voelde we ons al niet erg op ons gemak. Je wordt behoorlijk nagekeken overal, en het woord gringo valt regelmatig. Gringo betekent zoveel als “Amerikaan” maar dan op een niet erg positieve manier.
Wat je hier ook veel ziet zijn oude Amerikaanse mannen van het type “vieze oude man” met een te jong Nica meisje naast zich.
Als blanke wordt je overal wel nagekeken maar als blanke vrouw ben je hier echt de pineut. Rianne moest naar de supermarkt, en ik had ook wat dingen nodig. Dan merk je pas wat nakijken is, alle mannen staren haar aan en er wordt gefloten, geroepen en soms proberen ze haar aan te raken. Nu schijnt dat hier heel normaal te zijn, maar zo voelt het niet.

Omdat het leven niet alleen maar feest is hadden we zondagavond ook weer een feestje. Ditmaal in het huisje waar Rianne zit. Zij zijn ook verhuist en om dit te vieren hadden ze een feestje. Ongeveer 15 man waarvan er vijf locals waren, de rest allemaal Nederlanders die via het bemiddelingsbureau hier zitten. Lekker koekhappen en snoephappen oftewel Hollanders in Nicaragua. Maar omdat maandag onze eerste Spaanse les was gingen we niet tot heel laat door.

En toen kwam de dag, mijn eerste Spaanse les. En wat is dat tegen gevallen zeg. Krijg één op één les en de docenten spreken alleen Spaans… en ik spreek geen Spaans… echt geen woord, ja ik kan “si” zeggen maar daar houd mijn woordenschat ook wel op.
Mijn docent heet Marcos, hij is 23 en heeft onwijs veel geduld. Maandag begonnen we met grammatica, nu snap ik Nederlandse grammatica al niet laat staan Spaans. Ik heb dan ook regelmatig schaapachtig zijn kant op gekeken. En hij bleef maar lachen en vriendelijk doen.
Rond 10 uur gingen we een spelletje doen om de grammatica te oefenen. We moesten allemaal wat wc papier pakken van een rol. Niemand wist waarom dus wij, als echte Hollanders op een gratis weggevertje, pakte massaal een handenvol wc papier. Ik was bang dat ik dit straks op de WC moest gebruiken dus ook ik had mezelf rijkelijk bedeeld in een grote hand vol WC papier. Toen kwam echter de schokkende waarheid, het was niet voor de wc. We moesten voor elk velletje en zin zeggen over jezelf, in het Spaans natuurlijk. En het enige wat is kon zeggen was wat mijn naam was en si, maar si telde niet. Met wat hulp van de anderen heb ik uiteindelijk een heleboel hobby’s bedacht. Ik ben in vervolg vervent zwemmer, voetballer, ik brei, lees boeken (vrijwillig), doe aan paardrijden, uitgaan, basketbal, rugby, hardlopen, fitnes, postzegels verzamelen en nog wat dingen die ik niet meer weet. Heb straks helemaal geen tijd meer om te werken.
Rond 11 uur kregen we een toets, die was vooral om je niveau te bepalen en te kijken of je enigszins talent had voor spaans. In mijn geval was het dus vooral om mijn gebrek aan niveau en talent te bepalen. Ik wist echt niks, stonden woorden in waar ik nog nooit van had gehoord. Om een voorbeeld te geven, dan moest je het synoniem van een woord opzoeken. Maarja ik kan het woord niet eens lezen, laat staan dat ik een synoniem erbij kan schrijven.
Die toets werkte echt heel demotiverend, gelukkig was ik niet de enige die er niks van maakte.

Smiddags wordt er een activiteit gedaan, en onze eerste middag gingen we naar een sigaren makerij. heb mijn eigen sigaar gedraaid, echt waar!... goed niet echt waar, ze doen het voorbereiden, je mag hem dan zelf oprollen en in een pers doen en de rest doen zij weer. Maar heb nu wel een dikke sigaar hier liggen, nog geen idee wat ik er mee gaan doen. Misschien dat ik hem in Jinateca een keer oprook.

Dinsdag om acht uur begon de volgende les Spaans en gelukkig ging het nu al wat beter. Mede dankzij het oneindige geduld van Marcos die mij telkens opnieuw uitlegt hoe het zit. En hij blijft maar lachen en vriendelijk. Vind het echt super knap van hem, ik was allang een keer over de tafel gevlogen maar daarom ben ik ook geen pabo student.
Dit keer hadden we geen grammatica maar gingen we de markt op. Heb de moeder en zus van Marcos ontmoet, die hebben een kraampje waar ze rijst en nog wat van die dingen verkopen. En mocht mezelf even in het Spaans voorstellen… ging niet zo goed. Heb ze vertelt dat Gerwin mijn hobby is en dat ik Nederland heet… ze vonden het vrij komische allemaal.
Rianne was vandaag jarig en dat wisten onze leraren ook dus om kwart voor twaalf allemaal in een kring en toen kwamen ze aan met een taart. Eerste zingen in het Spaans, daarna het Nederlands en toen ezeltje prikje gedaan. De jarige moest als eerst dus blinddoek om paar keer in de rondte, een staart in de vingers en daar ging ze. Ons plezier was echter van korte duur toen we er achter kwamen dat we het allemaal moesten doen.
‘S middags gingen we naar Laguna de Apoyo, dit is een groot krater meer in een vulkaan, het water is er heerlijk warm en je kunt er supergoed zwemmen.
De weg er naartoe was een avontuur op zich, zoveel te zien, van grote villa’s tot hutjes van golfplaten. Heb heerlijk in de bus gezeten uit het raam gekeken en het land voorbij zien glijden alsof ik een programma op National Geograpic zat te kijken.

Mijn eerste dagen in Nicaragua bevallen me prima!

Grg