Roep als je wat op de weg ziet lopen... Na een hele lange periode van stilte kwam er weer geluid uit de dokter. We waren onderweg naar Léon, maar waren laat vanaf de centrale vertrokken en het was nu enorm donker op de weg. Straatverlichting kennen ze niet buiten de steden en de koplampen van de auto van de dokter staan zo hoog afgesteld dat je er alleen mee kunt vogels spotten.
Zijn opmerking was dus ook niet geheel overbodig, er loopt hier van alles op de weg, koeien, geiten, mensen te paard, fietsen enz. ogen open dus.
Na een tijdje zag ik in de koplampen van een tegenligger een stel koeien lopen, dus ik wou ‘kijk uit koeien’ roepen. Maar ik kon niet meer op het spaanse woord voor koe komen dus ik riep het geen het eerst in me op kwam, en dat was carne… en dat betekent vlees. Dus ik riep enigszins overenthousiast ‘KIJK UIT VLEES’. De dokter keek me na deze uitspatting nogal bezorgt aan, misschien was hij bang dat ik ineens fanatiek vegetariër was geworden. Hij bleef me maar aankijken, en ik kreeg ineens sterk het gevoel dat hij alweer een hele lijst pillen in zijn hoofd had die hij me zou willen voeren. Maarja hij moest voor zich kijken want daar liep een vlees (koe). Gelukkig ging zijn blik net op tijd terug naar de weg en kon hij nog remmen en uitwijken.
De toon was wel gezet, en de snelheid was er nu helemaal uit. Het is al en goede 2,5 a 3 uur rijden, maar hij reed nu zo langzaam dat na 10 kilometer de koe ons weer inhaalde (echt waar). Weet niet zeker of het de zelfde koe was, maar we werden ingehaald door een pick-up met een koe achter in de bak. En die koe leek wel op de koe die op de weg stond, allebei vier poten en allebei de zelfde kleur als het wc-papier in de emmer naast mijn wc.
Na 4 uur kwamen we eindelijk aan in León waar we eerst even bij de schoonouders van de dokter langs gingen. Ze zeggen wel eens: je ouders kun je niet kiezen je schoonouders wel, of het waar is laat ik aan een ieder zelf over maar onze dokter heeft het goed getroffen met zijn schoonouders. (In de vorm van geld in ieder geval). Wat een kast van een huis hadden die mensen. Voor Nederlandse begrippen was het al groot, dus voor nica begrippen is het een kasteel. Het huis was opgebouwd rond een grote binnentuin (hebben veel huizen in nica). Alle kamers komen hier op uit. Zat een mooi zwembad in het midden, een pooltafel onder een afdak ernaast. Grote flat screen aan de muur zodat je vanaf het zwembad tv kon kijken, (je mocht je eens vervelen tijdens het zwemmen) groot kookeiland en… Ik dwaal af.
Na dit bezoekje werd ik netje bij park centraal afgezet waar Rianne en Ivo al op me stonden te wachten. Zij hadden ook al een hostel gevonden dus ik kon meteen mijn tas dumpen en door naar een restaurant. Ik had vanaf 12 uur niks meer gegeten en had dus best honger, en na een week van rijst had ik enorm veel zin in pasta. Dus ik zat om half elf ‘s avonds aan de pasta curry… en lekker dat het was!
De volgende dag zou er nog een Nederlandse komen, Wicky, en daarna zouden we naar het strand gaan. Om de ochtend enigszins te vullen besloten Ivo en ik om een stadswandeling te gaan doen. In León staat bijvoorbeeld de grootste kathedraal van midden Amerika. Verder nog wat kerken bezocht, en een marktje.
kathedraal van León:
Op get dak van de kathedraal
Uiteindelijk hebben we tot 12 uur een beetje door León gezwalkt.
Op iets over twaalf kwam Wicky aan waarna we konden gaan eten en richting strand konden gaan. Ik was al eens in León geweest (zie blog Planta Centro America van 1 maart 2010) maar een beetje aan het strand hangen is helemaal niet verkeert. Cola kost je 12 Cordoba (40 cent) en dan komen ze het nog brengen ook. Ik ben verder eigenlijk niet echt een strand ganger maar hier is het zo heerlijk rustig op het strand. Je hoeft niet eerst te puzzelen hoe je bij het water zou kunnen komen zonder dat je op een topless bejaarde gaat staan of in een gat vol duisters valt.
We hadden dus een heerlijk dagje strand en weer een mooi zonsondergang:
De volgende dag gingen Ivo en Rianne weer terug naar huis. En bleven Wicky en ik alleen achter. De bedoeling was dat we gingen sandboarden van de Cerro Negro, dit is een actieve vulkaan, die in de jaren negentig een aantal keer is uitgebarsten. De vulkaan is zwart vandaar de naam, Negro = zwart, en dit is de enige plek in de wereld waar je kunt sandboarden van een actieve vulkaan. Nu kun je misschien denken dat dit een reden heeft, iets met lava en heet en rook (kunnen jullie weer niet vliegen) en rond vliegende stenen maar daar hebben de nica’s aan gedacht. Je moet je auto achteruit inparkeren zodat je meteen weg kunt rijden als de vulkaan al die sleetje rijdende toeristen zat is. Jawel safety for everything en het klinkt best logische op zich, wel jammer dat het 2 uur lopen is vanaf de vulkaan naar de auto maargoed dat zijn details.
Helaas was er geen toer die dag dus moesten we ons anders vermaken. Het strand dus maar weer. Nu moet ik toegeven dat wel iets drukker was als de eerste keer dat ik er was. Maar dat kwam vooral door Samana Santa, oftewel Pasen (jewel ik ben met mijn blog al bij Pasen, loop gewoon 10 maanden voor). In Nicaragua is Samana Santa dé vakantie week van het land. Iedereen heeft vrij alles is duur en je moet ineens tol betalen op de wegen. (opeens heb je het, schatkist vullen).
Het was dus iets drukker als normaal op het strand, maar nog steeds rustig genoeg voor een heerlijk dagje niks doen.
Zal jullie het hele cola drinken niks doen verhaal besparen en meteen naar de terug reis gaan. We wilden met de laatste bus terug naar León, dan kun je nog de zonsondergang zien. Netjes om kwart voor zeven stonden we dus aan de weg samen met nog een aantal toeristen. En toen kwam de bus, ‘k heb hem nog nooit zo vol gezien. Eigenlijk konden we er niet meer in maar dit was de laatste dus wat moet je dan. En de conducteur (voor zover je ze zo mag noemen) bleef ons maar vertellen dat er nog plek genoeg was.
Wij ons er dus maar in geworsteld, en toen stonden we daar klem tussen allemaal natte nica’s want afdrogen voor ze dus bus in gaan doen ze niet. Het gros was al “vrij” aangeschoten en enorm luidruchtig. Om een idee te geven van hoe druk het was: met 3 personen in een bankje, er hingen mensen naast bus, achter de bus. Ze zaten op het dak. En we stonden tegen elkaar aan geplet in het gangpad. Een aardige vrouw maakte ruimte voor Wicky om te kunnen zitten. En ik hing half over haar heen met mijn hoofd in het bagage rek. nu is dit best te overleven, als iedereen gewoon normaal doet. Helaas doen mensen die gedronken hebben niet normaal. Het zijn dan net kleine kinderen, ineens is alles zo leuk dat het steeds herhaald moet worden (¿iets met teletubies en nog een keer!?) Elk grapje hoe niet grappig ook werd tot in de treuren herhaald en er werd ook steeds harder om gelachen. Zo stond (hing) er een man naast me die een bepaalde regel uit een liedje heel leuk vond. Probleem? Om te beginnen had hij geen zangtalent en dat werd nog eens versterkt door de drank waardoor hij het idee had dat hij wel talent had, en hij stonk nogal uit zijn mond. Het gezegde je stinkt uit je mond als en koe uit zijn kont was nog nooit zo op zijn plaats. En ik stond er dus naast terwijl hij ontzetten valse onverstaanbare klanken mijn oor in schreeuwde en de aroma van half verteerde bonen met drank voorbij kwam drijven.
Gelukkig begon het zingen hem na een kwartier te vervelen en toen begonnen hij me eens te bestuderen. Aan de andere kant naast me stond een vrouwtje van rond de 40 en die zat me al een hele tijd aan te staren. Eerst stond ze wat verder weg van me maar ze had zich door de bus geworstel en stond nu dus naast me. Na een staar wedstrijd van 2 minuten begon ze ineens te lachen en begon ze me te vertellen dat ik te groot was om recht op te staan. (joh echt!!??) en dat ik toch wel erg groot was. Of ik gringo was? Nee… wat dan wel. Hollander… kende ze niet welke stad er in de buurt lag?… Gelukkig maakte de bus chauffeur een nogal lompe stuurbeweging waardoor iedereen mij even vergeten was en de bus chauffeur even werd toegezongen.
Daarna ging het alleen maar berg af (figuurlijk), er moesten nog meer mensen in dus we stonden letterlijk tegen elkaar aan gedrukt als ingeblikte sardientjes (ga er van uit dat die tegen elkaar aangedrukt zitten maar heb nog nooit sardientjes gezien).
De vrouw van net stond ondertussen als een loops hondje tegen me aan te rijden, waarop ik haar nogal kwaad aan kijk. Ze beantwoord mijn blik door mij al haar overgebleven bruinen tanden te laten zien in een grote grijnst. Ik probeerde haar weg duwen maar we stonden hutje mutje en dat werkte dus niet echt.
Aan de andere kant was die kerel ondertussen weer begonnen om mij zijn hele levensverhaal te vertellen. Het feit dat ik hem totaal negeerde lijk hem niet echt uit te maken want hij ging onverstoorbaar door.
De vrouw, die heel vriendelijk plek had gemaakt voor Wicky, was haar ondertussen aan het vertellen dat de man achter me een zakkenroller was. Nu had ik mijn zwembroek aan, dus had geen geld of wat dan ook in mijn zakken. Dit weerhield hem er echter niet van om te voelen of ik echt geen geld had, en hij was dus druk bezig om mijn achterste te betasten.
Omdat de bus zo vol zat kon hij ook niet echt door rijden dus het duurde uiteindelijk een uur voor we in León aan kwamen. Meteen een taxi gepakt en snel nar huis douchen, heel heeeeel heeeeeeel lang douchen, eten en vroeg naar bed.
We hadden voor de volgende dag een trip naar de Cerro Negro geboekt, dit betekende alleen dat we om 5 uur weg moesten, dus om half 5 al ons bed uit. En dat is vroeg! Brr. Maargoed je moet er wat voor over hebben. We hadden als echte Hollanders voor de goedkoopste toer gekozen, en dat betekende dat we met de bus naar de vulkaan zouden gaan. Die bus zou om half 6 vertrekken dus wij stonden netjes om half 6 met onze gids op een “willekeurige” kruising te wachten, en te wachten… afgewisseld met wachten… maar geen bus. Onze gids leek het een goed plan om dan maar richting de bus stop te lopen om te kijken of hij daar nog stond. Halverwege kwam echter het slechte nieuws, bus kapot en het is de enige bus die richting de Cerro Negro rijd. Dus geen toer en geen sleetje rijden maar Wicky wou toch wel graag een toer doen, ze had nog maar 1,5 week nica te gaan. Wij dus terug naar ons hotel om te informeren of er nog mogelijkheden waren we waren nog lekker vroeg dus wie weet, maar helaas niks leuks.
Uiteindelijk besloten we om naar het strand te gaan om te kijken of we daar iemand met een boot konden vinden die ons de mangroven in wou varen. Dit lukte vrij makkelijk en dus ging ik voor de 2de keer de mangroven in. Ik was er 20 februari ook al geweest (zie eerdere blog), maar vond het niet erg nog een keer te gaan. Lekker in een bootje zitten vogels en natuur kijken kan nooit kwaad.
Dit nam de hele ochtend in beslag dus toen we terug kwamen in León was het precies tijd om richting huis te gaan. Voor Wicky betekende dat Managua -> Granada. Ik zou ook via Managua kunnen reizen maar kon ook via Matagalpa, een plaats ongeveer een uur vanaf Jinotega. Aangezien ik Managua niet echt een leuke stad vind besloot ik om de bus naar Matagalpa te pakken en vandaar de bus naar Jinotega.
Oja nog een ding, ik denk dat ik een uurtje stond te wachten of zo toen ze ineens twee doodskisten op het dak van mijn bus begonnen te laden…
In Nicaragua kan alles…
grg
