terrein waar dieren te bezichtigen zijn

Gerwin… Que (wat) … Gerwin... uuhhh Hurby?? No Gerwin, gggggggerwin met een gggg… Harwy?... zucht…
Een indruk van hoe het op de planta gaat als ze mijn naam vragen. Omdat de “g” niet echt kennen als klank kunnen ze mijn naam dus niet zeggen. Ik had dan ook elke avond een ander naam op mijn eten staan: Harby, Hurby, Herbie (jawel zoals de auto) Ejen, Vrijdag hadden ze het opgegeven en stond er Holland op mijn doos. Ik heb nu mijn naam maar even aangepast, naar Erwin, op zijn Nicas/engels uitgesproken. En dat kunnen ze iets beter uitspeken.

Het leven op de centrale bestaat vooral uit veel het zelfde, het zelfde eten op de zelfde tijden, de zelfde dingen die op de zelfde tijden fout gaan. Omdat er ‘s avond niet zoveel te doen is hier gaan Jochem en ik elke avond een stuk rennen. Het enige sportieve wat ik in Nederland deed was sportief autorijden en daar krijg je geen conditie van merk ik wel. Ik ren die berg op, mijn ademhaling piepend als die van een oude man aan de zuurstof, terwijl Jochem als een slavendrijver rondjes om me heen rent. Maar we zijn wel weer een uurtje bezig.
Verder begin ik al aardig te wennen, zo krijg je op elke vraag standaard antwoord: morgen. Wat net zoveel betekent als volgende week of ooit een keer. Wil je dus dat er wat gedaan wordt moet je er bij gaan zitten en wachten tot ze het voor je opzoeken. Het duurt dus allemaal wat langer hier.

Het weekend zijn Jochem en ik naar Esteli geweest, dit is een plaats ten noorden van Jinotega.
Heen konden we met de directeur mee rijden, achter in de pick-up.
Ik met op de achtergond de toegangspoort van de centrale: Was ongeveer een uur rijden. Omdat we vrij laat vertrokken (vijf uur) kwamen we in het donker aan. Dus snel een hostel zoeken, eten en naar bed.
Om half vier ‘s nachts werd ik waker, en kreeg ik het gevoel dat we naast een dierentuin sliep. Allemaal hanen die een wedstrijd herrieschoppen aan het doen waren, en honden die als scheidsrechters er tussendoor blaften. Heb niet echt goed geslapen die nacht.
‘s Morgens om 9 uur zijn we weer weg gegaan, we hadden geen zin in nóg een nacht in dat hostel. En we wilden naar natuurpark Miraflor om daar een nachtje te slapen bij locals en wat van de natuur te zien. Miraflor heeft regenwouden dus het is daar een stuk groener als de rest van het land.
Om 12 uur zou de bus vetrekken en het zou ongeveer 2 uur rijden zijn. Het begon echter al goed, onze bus stond klaar met de motorkap open. Dit was het begin want onderweg moest nog vier keer de kap open. Het probleem was dat de bus steeds terug viel naar stationair toerental. En dan kruip je de berg echt op. Dus dan gingen ze weer even knutselen, tot hij het weer deed, en dan konden we weer een stukje.

Gelukkig reed hij redelijk door als hij kon, en na 2 uur waren we bij onze stop. Vanaf hier was het nog ongeveer een half uur lopen, of 5 minuten achter in de pick-up (we hebben gelift) naar het huis van het gezin waar we die nacht zouden slapen.
Dit is echt een ervaring die ik iedereen kan aanraden, geen stromend water, geen elektriciteit douchen met regenwater, en een gat in de grond dat als wc diende. Dat was wel een vooruitgang want dan kun je je wc papier weer gewoon in de pot gooien in plaats van een emmer er naast (dat stinkt).
Het gezin bestond uit vader en moeder, twee zonen van 20 en 9 en een meisje van 14.

Die middag heeft die oudste zoon ons rond geleid. We hebben een toch op een paard gedaan, en dat was vreselijk. Was voor mij de eerste keer paardrijden en ook meteen de laatste keer. Het is saai, en foto’s maken wil bijna niet want dat beest wil niet luisteren. Heb de eerste drie kwartier op dat beest gezeten maar toen was ik het zo zat dat ik zelf ben gaan lopen. Dat beviel me een stuk beter. Kun je rustig de tijd nemen voor een foto en het gaat net zo snel. Ons einddoel was een waterval waar je kon zwemmen. Om daar te komen moesten we het laatste stukje over het terrein van een gezin die daar woonde en die hadden meteen dollartekens in de ogen. Ze wilden 40 Cordoba hebben van ons om drie meter over hun terrein te lopen. Ons gids heeft geprobeerd om het uit hun hoofd te praten maar toen kwamen ze met een paar honden aan die ze los zouden laten als we het zouden proberen. Nu had ik wel 40 Cordoba bij me maar je voelt gewoon dat ze het doen omdat je blank bent dus heb ze 10 gegeven en gezegd dat dat alles was wat we bij ons hadden. Ze geloofde het niet maar toen ik vroeg of ik het terug kon krijgen om terug te gaan naar huis mochten we door.
De waterval was nu maar een klein stroompje maar tijdens het regen seizoen komt er erg veel water naar beneden. En dat water heeft over de jaren een groot gat gemaakt van ongeveer drie á vier meter diep waar je kunt duiken (het was wel een beetje koud).
Toen we terug gingen begon het te regenen, dus terug heb ik ook maar gelopen. Het was ongeveer een uur lopen dus prima te doen en dat paard zitten is niks aan. Daar komt bij dat ik het nu niet koud had in de regen omdat ik bezig was en de rest zat stil op z’n duf paard (sorry voor de mensen die paard rijden maar het is niet mijn ding).
’s Avond stond er een lekker bord eten klaar, en die werd samen met het gezin genuttigd. Wij mochten aan tafel zitten samen met de vader en de oudste zoon, de rest stond er omheen of zat op de grond. Lekker standaard rijst met bonen, gebakken banaan en een gebakken ei met kruiden erop. En het was lekker, had ook wel honger dus dat hielp ook wel mee.
’s Avonds hebben we gehonkbald met de twee jongste van het gezin, twee tegen twee en het was echt geweldig, het was zo donker dat de bal voor mijn voeten kon liggen en dan had ik het niet door gehad. En die twee “kleintjes” hadden de grootste schik, vooral om ons omdat we om de vijf meter onderuit gingen. Het weiland was nat van de regen en lag vol paarde vijgen en koeien vlaaien Dus je kunt wel nagaan hoe ik er uitzag. Maar dat is hier geen probleem, en we mochten gewoon weer binnen komen, en daar werd al het speelgoed uit de kast getrokken, twee autootjes zonder wielen, twee poppetjes waarvan er één een been miste en een pingpong balletje. En daar hebben we ons de hele avond mee vermaakt, was weer helemaal terug in mijn kinderjaren… (eigenlijk nooit echt weg geweest maar goed)

Die nacht werd ik niet wakker naast een dierentuin, maar op een dierentuin. Wat een herrie kunnen die beesten maken zeg. Er liepen overal kippen, hanen, kalkoenen en nog meer van dat gespuis. En die waren natuurlijk heel vroeg wakker en dan verwachten ze schijnbaar dat jij ook wel wakker wilt worden.
Rond 5 uur klonk het geluid alleen wel erg dichtbij. Zo dichtbij dat het leek alsof het onder mijn bed vandaan kwam, maar dat kon natuurlijk niet want onze kamer heeft de hele nacht op slot gezeten. Een kwartier later kreeg ik toch het gevoel dat er wat op onze kamer zat. Dus ik knip mijn zaklamp aan en schijn naast mijn bed in het gezicht van een grote dikke kalkoen, (klaar voor het kerst diner). Die vond mijn zaklamp zo leuk dat hij maar even zijn behoefte ging doen naast mijn bed. Heb hem vervolgens “vriendelijk” de deur gewezen samen met een kip die onze kamer ook leuker vond dan buiten.
Na het wegbrengen van onze ongenode gasten heb ik niet echt meer geslapen. Dit kwam enerzijds door de dierentuingeluiden van buiten en door het feit dat mijn bed niet meer was dan een paar planken met daarop twee dekens die als matras diende. Ik stond om zes uur buiten, in een hele kleine wereld, het was zo mistig dat je nog geen 50 meter kon kijken.

Het huisje van het gezin:Vond zwart wit wil mooi bij de ochtend passen:Dat hokje is de wc:
En de douche:
En het was koud, tenminste voor hier. De hele familie had dan ook dikke kleren en jassen aan. Ik een driekwart broek en een T-shirt en vond het eigenlijk wel lekker dat het eens niet 35 graden was.
Na een heerlijk ontbijt van rijst met bonen en gebakken banaan (wat een verassing). Gingen we die ochtend een wandeling doen van een paar uur.
Schitterende natuur overal mensen aan het werk, en ze verbouwden daar echte Nederlandse aardappelen.
Foto’s zeggen meer:
plaatstelijke bus:Nederlandse aardappelen
De Weg terug naar Esteli verliep vrij rustig, de bus reed redelijk door en we hadden maar één groot oponthoud toen ze 15 zaken met koffiebonen op het dak moesten laden. ‘s Avonds in Esteli niet zoveel gedaan, volgens onze hostel eigenaresse ging er de volgende morgen om 5:45 een bus richting Jinotega. Die zou er dan ongeveer een uur tot anderhalf uur over doen dus die zouden we pakken.
We waren om half zes bij de vertrekhal en wat een tegenvaller weer. hij reed pas om half 8 en deed er uiteindelijk drie uur over (toen waren we er nog niet maar zijn we uitgestapt). Hij kroop vooruit om de vijf meter stoppen om iemand in of uit te laten en ik kon mijn benen weer eens niet kwijt. Onderweg ging die zelfs een koffie pauze houden bij het eettentje van zijn zus. We waren het na drie uur zo zat dat we zijn uitgestapt en het laatste stuk gelift hebben.
Om half 12 eindelijk weer op de centrale, klaar voor weer een week werk.
Nicaragua bevalt me nog steeds erg goed!

grg

ps. onze dokter heeft geen tatoeages