Door de lucht voortbewegen

Volgens de dikke vandalen betekent vliegen: “vlie·gen vloog, gevlogen 1 zich op vleugels in de lucht bewegen. 2 zich met een vliegtuig door de lucht voortbewegen 3 zich snel bewegen”. Nu weten de meeste wel dat ik dyslexie heb en eigenlijk ben ik dus de laatste persoon die mag gaan zeuren over taal. Maar in dit geval heb ik het gevoel dat de vandalen er naast zit. Ik ga ze dan ook mailen dat ze het beter kunnen oplossen met een doorverwijzing: vliegen: zie saai… wat heb ik me verveelt in dat vliegtuig zeg. Vreselijk.

Even tussendoor, ik ga niet helemaal alleen, had via het bemiddelingsbureau hier in Nicaragua het mailadres van Rianne en Jochem gekregen. Jochem gaat naar de zelfde centrale als ik, ook voor zijn afstuderen. En Rianne blijft 5 maanden in Granada om daar met gehandicapten te gaan werken als stage. We hebben dus al wat mail en msn contact gehad, voor het inchecken dus al met Rianne afgesproken, en wij zijn samen door de douane gegaan (daarover later meer) Jochem was er al doorheen dus die kwamen we tegen bij de Gate van het vliegtuig.

Maargoed bij het begin beginnen: om 3:30 uur ging mijn wekker en ik had zowaar geslapen. Meteen onder de douche gegaan om enigszins waker te worden want vroeg er uit is niet echt een talent wat ik bezit. Rond 4:30 uur reden we weg uit Wezep richting spanning en avontuur. Helaas moesten we (Rianne Jochem en Ik) eerst nog 25 uur reizen. En dat begon op schiphol, eerst met inchecken, 3 uur voor vertrek dus om 7 uur koffer op de band. Vol verwachting klopt mijn hart als ik wacht op de weegschaal, het verlossende antwoordt komt van de dame die er naast staat te helpen: 23,8 kilo. Daarna kwam het wachten en afscheid nemen, ik zal jullie de details van het afscheid besparen. Als ik al het kleffe geknuffel, de tranen en de zoenen weg laat kan ik het wel samenvatten in een paar woorden… Zwaai zwaai. Dat was het wel in het kort.
Maar ja toen begon het pas. Bij de Gate eerste een “diepgaand” gesprek over wat ik ga doen in amerika, Niks. Toen over mijn bedoelingen in Nicaragua. Vervolgens kreeg ik de volgende vraag: heeft er iemand iets in uw tas gedaan zonder dat u het weet... ik zeg: “niet dat ik weet”. Helaas was de betreffende ambtenaar niet bijzonder komisch aangelegd dus voegde er maar snel aan toe dat ik de tas eigenlijk niet alleen heb gelaten.
Na de ondervraging alles in bakken op een band zodat het door een scan kon. Ook mijn broekriem… gelukkig heeft deze broek geen riem nodig anders stond ik mooi voor aap in die body scan cabine ding. (ook al hebben apen nooit onderbroeken aan en ik wel) Daar moet je echt in een geweldige houding instaan voelt een beetje alsof je een vorm van zelfverdediging moet gaan doen, maar dan één die al is uitgestorven.
Toen moest mijn handbagage helemaal uitgepakt worden. Alles kabeltjes, camera + lenzen, geheugenkaartjes en troep er uit. Maar ze konden niks raars vinden dus was redelijk snel er door.

Goed, plekje in het vliegtuig gezocht en redelijk snel daarna gingen we rijden. Met nadruk op rijden. Die piloot heeft heel schiphol afgescheurd alsof hij zijn rijexamen nog even moest doen. maar toen… eindelijk… midden in de polder… stond tie stil, moesten de stewardessen gaan zitten en…… toen gingen we nog een stukje rijden. Hij had geen tussentijdse toets gedaan en moest zijn bijzondere verrichtingen dus nog doen.
Maar om tien minuten over half elf gingen we dan toch echt de lucht in. Je snapt het niet, een grote sigarenkoker met aan elke kan een platgeslagen brandstoftank en het vliegt ook nog.
Het opstijgen is wel leuk, voelt grappig in je buik (tenzij je daar niet tegen kan). Maar ja daarna hé… wat is dat vliegen saai!! echt, elf uur in een blikje niks doen, gelukkig zat het vliegtuig nog niet eens half vol zodat er niemand naast me zat. En toch, heb me enorm verveelt, ging dan maar een beetje heen en weer lopen en naar de WC. Heb nog geprobeerd om met Rianne een ouderwets reisspelletje te spelen. Maar je komt zo weinig verkeer tegen dat we na twee uur allebei nog nul nummerborden hadden geteld. Dus toen hebben we dat ook maar opgegeven.
Het was zo erg dat ik op het laats galgje ging spelen op de on-bord entertainmentset ding. Niet dat ik het kon, Engelse woorden en de computer speelde vals want de galg zelf stond er al.
Het enige verzetje die we hadden was zo nu en dan wat turbulentie.

Maargoed ook aan deze kwelling kwam gelukkig een einde toen we elf uur later lande op Houston airport. Zoals alles in amerika moet ook dit groot zijn. Wat betekent dat je vanaf het vliegtuig een halve marathon moet lopen om bij de paspoortcontrole te komen. Daar moeten ze vingerafdrukken hebben van al je vingers en een mooie foto (nogal een probleem bij mij).
Ik had op internet z’n formulier ingevuld,dat was in plaats van het groene formulier die je normaal in het vliegtuig krijgt. Helaas werkt dit invoer systeem in alle landen behalve het land waar het voor is… amerika. Oftewel we moesten alsnog z’n dom formuliertje invullen in het vliegtuig.
Na alle drama verhalen over Amerikaanse douane waren we behoorlijk gespannen maar dat viel heel erg mee. hier werd lang niet zoveel (niks) gevraagd als in Nederland. En ik had in 3 minuten klaar kunnen zijn alleen een douane ambtenaar hield me aan de praat. Hij vroeg of ik uit Engeland kwam of dat ik daar had gewoond want ik had z’n duidelijk Engels accent. even met hem gesproken over eigenlijk niks.
Rianne had alleen een probleempje bij het inleveren van het formulier. Bij de paspoortcontrole krijg je een stempel op je groene formulier. Die had zij alleen niet gehad, was de ambtenaar vergeten dus ze moest mee voor controle. Maar dat duurde gelukkig niet zo lang. Alleen even in de computer kijken dus toen waren we in Texas USA.
En daar begon het wachten weer. Beetje mensen kijken, opzoek naar de standaard Amerikaan: dik en sloom. Maar dit vooroordeel werd maar gedeeltelijk waargemaakt, er liepen echt wel dikke amerikanen maar de meesten waren toch gewoon gewoon.

We hebben bij Starbucks wat gedronken. Een beker warme chocomelk die er volgens Rianne niet erg lekker uitzag. en daar hebben we vervolgens 2 uur gezeten. Hier raakte we aan de praat met een ouder (65+) amerikaans stel uit California. Die man had 20 jaar in het leger gezeten en was nu met pensioen. Ze waren echt heel vriendelijk, hebben we bijna een uur mee zitten praten. En het is in Amerika al net als Nederland, opa en oma praten graag over hun kleinkinderen.
Om half drie locale tijd waren we geland en om half zeven uur vlogen we uiteindelijk weg. dus ook hier was het weer wachten. Maar om een paar minuten voor half zeven vlogen we vanaf houston naar Managua. Of nuja vliegen… ook hier werd het eerst stuk van de reis gereden. Maar oke deze sigarenkoken ging de lucht in. Prop vol. Ik zat weer naast het raam en naast mij zat een vrouw van vrij stevig postuur (om het netjes te houden). Ze kwam uit Nicaragua maar woonde nu al een paar jaar in Houston. Ze ging samen met een vriendin (met de zelfde bouw als haar) naar Nicaragua voor een reünie. Heb opzich wel gezellig gekletst, ze had hele verhalen over Nicaragua en wat er gevaarlijk was en wat niet (nee Mam er is niks gevaarlijk hier). Volgens haar zaten er in Jinoteca (de plaats waar de centrale zit) heel weinig muggen dus dat scheelt weer.
De vlucht was weer net zo erg als de eerste. Had nu wel wat te praten, maar had minder beenruimte en met 2 stevige dames naast je ga je ook niet even je benen strekken.
Om tien uur kwamen we eindelijk aan in Managua, wel een uur later als de bedoeling.
De douane stelde hier nog minder voor als in amerika. Formulier invullen met wat je gaat doen en waar je vandaan komt, het standaard verhaal zegmaar. En dan is het afgeven, stempel krijgen en je hebt een visum voor Nicaragua. Er werd niks gevraagd en het paspoort alleen open gedaan om er een stempel in te zetten. Alle drie kwamen we hier dus ook zonder kleerscheuren doorheen en buiten stond Donaldo al op ons te wachten. we liepen een eindje richting de parkeerplaatsen en toen kwam er een heel gammel busje aangereden. De voorkant zij Mercedes de rest had echter de vorm van een mitsubiti. De spiegels waren van het thuismerk, net als de banken. Een uitlaad had de bus niet dus hij maakte enorm herrie. Nu deed de bus dit zowiezo wel want hij rammelde nogal. Maargoed hij was er en hij deed het dus koffers er in en daar gingen we.
De rit was een stuk leuker dan het vliegtuig. Ze rijden hier rechts, behalve in een dorp waar we doorheen gingen, daar reden we ineens links. Op de snelweg rij je op de linker van de 2 rechter banen. Inhalen op een snelweg doe je dus rechts. Drempels zijn zo hoog als de Alpen, en op een kruising heeft degene die als eerst toetert voorrang.
Terug naar onze bus, ondanks de staat van de bus haalde hij toch gewoon 110 op de teller. Het voelde veel sneller en het klonk alsof we een straaljager waren. Van het land konden we helaas niet zoveel zien in het donker.
Heb wel een hele gave taxi gezien, een daihatsu cuore… jawel een echte Daihatsu dus voel me alweer helemaal thuis hier. De rit vanaf het vliegveld naar het hotel in Granada duurde ongeveer een uur en een kwartier. En dat was 75 minuten vol spanning en avontuur ;) midden op de snelweg liep een man en die kam recht op de bus aflopen. Dus we moesten vol in de remmen en die deden het gelukkig wel. Ook al had ik toen wel Jochem op schoot zitten.
Jochem en Ik werden eerst afgezet, had gehoopt dat we eerst Rianne weg zouden brengen om het veilige zegmaar. maar uiteindelijk maakte het niks uit want ze zit maar twee straten verder.
Om 12 uur lag ik in bed, 07:00 uur Nederlandse tijd, dus 26 uur gereisd van deur tot deur.
Maar ik ben in Nicaragua.

grg.

Eerste en laatste

Zo mijn eerste bericht en ik heb geen idee wat ik nu moet gaan vertellen. Dus maar bij het begin beginnen, vandaag 28 januari 2010, is mijn laatste dag op Nederlandse bodem. Als alles volgens planning gaat vlieg ik morgen om 10:05 uur via Houston (Amerika) naar Managua in Nicaragua. Ik kom daar dan om 21:00 uur locale tijd aan. (05:00 uur in Nederland) en ga dan meteen door naar Granada waar ik de eerste 2 weken verblijf en mijn Spaanse lessen krijg.
Daarna ga ik door naar Jinotega, daar staat de centrale waar ik de komende 5 maanden ga wonen en werken.

Nu eerst maar zien dat ik mijn tas ingepakt ga krijgen, eigenlijk is die te klein, maar ik zit nog lang niet aan het gewicht wat ik mee mag nemen.
Enne of ik vannacht kan slapen is nog maar de vraag, het komt nu allemaal wel heel dichtbij. Ik heb het gevoel dat het nog een week duurt, maar het is morgen al.
Mijn volgende bericht komt als het goed gaat vanuit Nicaragua…
Dan heb ik waarschijnlijk ook wel iets meer te vertellen.

grg