Mens in onvolwassen staat

Op velen verzoek, dan toch die update. Ik ben behoorlijk druk met de laatste loodjes, dus eigenlijk niet echt tijd om een blog te typen, zal het dus kort houden deze keer.

Roep als je wat op de weg ziet lopen... Na een hele lange periode van stilte kwam er weer geluid uit de dokter. We waren onderweg naar Léon, maar waren laat vanaf de centrale vertrokken en het was nu enorm donker op de weg. Straatverlichting kennen ze niet buiten de steden en de koplampen van de auto van de dokter staan zo hoog afgesteld dat je er alleen mee kunt vogels spotten.
Zijn opmerking was dus ook niet geheel overbodig, er loopt hier van alles op de weg, koeien, geiten, mensen te paard, fietsen enz. ogen open dus.
Na een tijdje zag ik in de koplampen van een tegenligger een stel koeien lopen, dus ik wou ‘kijk uit koeien’ roepen. Maar ik kon niet meer op het spaanse woord voor koe komen dus ik riep het geen het eerst in me op kwam, en dat was carne… en dat betekent vlees. Dus ik riep enigszins overenthousiast ‘KIJK UIT VLEES’. De dokter keek me na deze uitspatting nogal bezorgt aan, misschien was hij bang dat ik ineens fanatiek vegetariër was geworden. Hij bleef me maar aankijken, en ik kreeg ineens sterk het gevoel dat hij alweer een hele lijst pillen in zijn hoofd had die hij me zou willen voeren. Maarja hij moest voor zich kijken want daar liep een vlees (koe). Gelukkig ging zijn blik net op tijd terug naar de weg en kon hij nog remmen en uitwijken.
De toon was wel gezet, en de snelheid was er nu helemaal uit. Het is al en goede 2,5 a 3 uur rijden, maar hij reed nu zo langzaam dat na 10 kilometer de koe ons weer inhaalde (echt waar). Weet niet zeker of het de zelfde koe was, maar we werden ingehaald door een pick-up met een koe achter in de bak. En die koe leek wel op de koe die op de weg stond, allebei vier poten en allebei de zelfde kleur als het wc-papier in de emmer naast mijn wc.
Na 4 uur kwamen we eindelijk aan in León waar we eerst even bij de schoonouders van de dokter langs gingen. Ze zeggen wel eens: je ouders kun je niet kiezen je schoonouders wel, of het waar is laat ik aan een ieder zelf over maar onze dokter heeft het goed getroffen met zijn schoonouders. (In de vorm van geld in ieder geval). Wat een kast van een huis hadden die mensen. Voor Nederlandse begrippen was het al groot, dus voor nica begrippen is het een kasteel. Het huis was opgebouwd rond een grote binnentuin (hebben veel huizen in nica). Alle kamers komen hier op uit. Zat een mooi zwembad in het midden, een pooltafel onder een afdak ernaast. Grote flat screen aan de muur zodat je vanaf het zwembad tv kon kijken, (je mocht je eens vervelen tijdens het zwemmen) groot kookeiland en… Ik dwaal af.

Na dit bezoekje werd ik netje bij park centraal afgezet waar Rianne en Ivo al op me stonden te wachten. Zij hadden ook al een hostel gevonden dus ik kon meteen mijn tas dumpen en door naar een restaurant. Ik had vanaf 12 uur niks meer gegeten en had dus best honger, en na een week van rijst had ik enorm veel zin in pasta. Dus ik zat om half elf ‘s avonds aan de pasta curry… en lekker dat het was!
De volgende dag zou er nog een Nederlandse komen, Wicky, en daarna zouden we naar het strand gaan. Om de ochtend enigszins te vullen besloten Ivo en ik om een stadswandeling te gaan doen. In León staat bijvoorbeeld de grootste kathedraal van midden Amerika. Verder nog wat kerken bezocht, en een marktje.
kathedraal van León:Op get dak van de kathedraal
Uiteindelijk hebben we tot 12 uur een beetje door León gezwalkt.
Op iets over twaalf kwam Wicky aan waarna we konden gaan eten en richting strand konden gaan. Ik was al eens in León geweest (zie blog Planta Centro America van 1 maart 2010) maar een beetje aan het strand hangen is helemaal niet verkeert. Cola kost je 12 Cordoba (40 cent) en dan komen ze het nog brengen ook. Ik ben verder eigenlijk niet echt een strand ganger maar hier is het zo heerlijk rustig op het strand. Je hoeft niet eerst te puzzelen hoe je bij het water zou kunnen komen zonder dat je op een topless bejaarde gaat staan of in een gat vol duisters valt.
We hadden dus een heerlijk dagje strand en weer een mooi zonsondergang:

De volgende dag gingen Ivo en Rianne weer terug naar huis. En bleven Wicky en ik alleen achter. De bedoeling was dat we gingen sandboarden van de Cerro Negro, dit is een actieve vulkaan, die in de jaren negentig een aantal keer is uitgebarsten. De vulkaan is zwart vandaar de naam, Negro = zwart, en dit is de enige plek in de wereld waar je kunt sandboarden van een actieve vulkaan. Nu kun je misschien denken dat dit een reden heeft, iets met lava en heet en rook (kunnen jullie weer niet vliegen) en rond vliegende stenen maar daar hebben de nica’s aan gedacht. Je moet je auto achteruit inparkeren zodat je meteen weg kunt rijden als de vulkaan al die sleetje rijdende toeristen zat is. Jawel safety for everything en het klinkt best logische op zich, wel jammer dat het 2 uur lopen is vanaf de vulkaan naar de auto maargoed dat zijn details.
Helaas was er geen toer die dag dus moesten we ons anders vermaken. Het strand dus maar weer. Nu moet ik toegeven dat wel iets drukker was als de eerste keer dat ik er was. Maar dat kwam vooral door Samana Santa, oftewel Pasen (jewel ik ben met mijn blog al bij Pasen, loop gewoon 10 maanden voor). In Nicaragua is Samana Santa dé vakantie week van het land. Iedereen heeft vrij alles is duur en je moet ineens tol betalen op de wegen. (opeens heb je het, schatkist vullen).
Het was dus iets drukker als normaal op het strand, maar nog steeds rustig genoeg voor een heerlijk dagje niks doen.
Zal jullie het hele cola drinken niks doen verhaal besparen en meteen naar de terug reis gaan. We wilden met de laatste bus terug naar León, dan kun je nog de zonsondergang zien. Netjes om kwart voor zeven stonden we dus aan de weg samen met nog een aantal toeristen. En toen kwam de bus, ‘k heb hem nog nooit zo vol gezien. Eigenlijk konden we er niet meer in maar dit was de laatste dus wat moet je dan. En de conducteur (voor zover je ze zo mag noemen) bleef ons maar vertellen dat er nog plek genoeg was.
Wij ons er dus maar in geworsteld, en toen stonden we daar klem tussen allemaal natte nica’s want afdrogen voor ze dus bus in gaan doen ze niet. Het gros was al “vrij” aangeschoten en enorm luidruchtig. Om een idee te geven van hoe druk het was: met 3 personen in een bankje, er hingen mensen naast bus, achter de bus. Ze zaten op het dak. En we stonden tegen elkaar aan geplet in het gangpad. Een aardige vrouw maakte ruimte voor Wicky om te kunnen zitten. En ik hing half over haar heen met mijn hoofd in het bagage rek. nu is dit best te overleven, als iedereen gewoon normaal doet. Helaas doen mensen die gedronken hebben niet normaal. Het zijn dan net kleine kinderen, ineens is alles zo leuk dat het steeds herhaald moet worden (¿iets met teletubies en nog een keer!?) Elk grapje hoe niet grappig ook werd tot in de treuren herhaald en er werd ook steeds harder om gelachen. Zo stond (hing) er een man naast me die een bepaalde regel uit een liedje heel leuk vond. Probleem? Om te beginnen had hij geen zangtalent en dat werd nog eens versterkt door de drank waardoor hij het idee had dat hij wel talent had, en hij stonk nogal uit zijn mond. Het gezegde je stinkt uit je mond als en koe uit zijn kont was nog nooit zo op zijn plaats. En ik stond er dus naast terwijl hij ontzetten valse onverstaanbare klanken mijn oor in schreeuwde en de aroma van half verteerde bonen met drank voorbij kwam drijven.
Gelukkig begon het zingen hem na een kwartier te vervelen en toen begonnen hij me eens te bestuderen. Aan de andere kant naast me stond een vrouwtje van rond de 40 en die zat me al een hele tijd aan te staren. Eerst stond ze wat verder weg van me maar ze had zich door de bus geworstel en stond nu dus naast me. Na een staar wedstrijd van 2 minuten begon ze ineens te lachen en begon ze me te vertellen dat ik te groot was om recht op te staan. (joh echt!!??) en dat ik toch wel erg groot was. Of ik gringo was? Nee… wat dan wel. Hollander… kende ze niet welke stad er in de buurt lag?… Gelukkig maakte de bus chauffeur een nogal lompe stuurbeweging waardoor iedereen mij even vergeten was en de bus chauffeur even werd toegezongen.
Daarna ging het alleen maar berg af (figuurlijk), er moesten nog meer mensen in dus we stonden letterlijk tegen elkaar aan gedrukt als ingeblikte sardientjes (ga er van uit dat die tegen elkaar aangedrukt zitten maar heb nog nooit sardientjes gezien).
De vrouw van net stond ondertussen als een loops hondje tegen me aan te rijden, waarop ik haar nogal kwaad aan kijk. Ze beantwoord mijn blik door mij al haar overgebleven bruinen tanden te laten zien in een grote grijnst. Ik probeerde haar weg duwen maar we stonden hutje mutje en dat werkte dus niet echt.
Aan de andere kant was die kerel ondertussen weer begonnen om mij zijn hele levensverhaal te vertellen. Het feit dat ik hem totaal negeerde lijk hem niet echt uit te maken want hij ging onverstoorbaar door.
De vrouw, die heel vriendelijk plek had gemaakt voor Wicky, was haar ondertussen aan het vertellen dat de man achter me een zakkenroller was. Nu had ik mijn zwembroek aan, dus had geen geld of wat dan ook in mijn zakken. Dit weerhield hem er echter niet van om te voelen of ik echt geen geld had, en hij was dus druk bezig om mijn achterste te betasten.
Omdat de bus zo vol zat kon hij ook niet echt door rijden dus het duurde uiteindelijk een uur voor we in León aan kwamen. Meteen een taxi gepakt en snel nar huis douchen, heel heeeeel heeeeeeel lang douchen, eten en vroeg naar bed.

We hadden voor de volgende dag een trip naar de Cerro Negro geboekt, dit betekende alleen dat we om 5 uur weg moesten, dus om half 5 al ons bed uit. En dat is vroeg! Brr. Maargoed je moet er wat voor over hebben. We hadden als echte Hollanders voor de goedkoopste toer gekozen, en dat betekende dat we met de bus naar de vulkaan zouden gaan. Die bus zou om half 6 vertrekken dus wij stonden netjes om half 6 met onze gids op een “willekeurige” kruising te wachten, en te wachten… afgewisseld met wachten… maar geen bus. Onze gids leek het een goed plan om dan maar richting de bus stop te lopen om te kijken of hij daar nog stond. Halverwege kwam echter het slechte nieuws, bus kapot en het is de enige bus die richting de Cerro Negro rijd. Dus geen toer en geen sleetje rijden maar Wicky wou toch wel graag een toer doen, ze had nog maar 1,5 week nica te gaan. Wij dus terug naar ons hotel om te informeren of er nog mogelijkheden waren we waren nog lekker vroeg dus wie weet, maar helaas niks leuks.

Uiteindelijk besloten we om naar het strand te gaan om te kijken of we daar iemand met een boot konden vinden die ons de mangroven in wou varen. Dit lukte vrij makkelijk en dus ging ik voor de 2de keer de mangroven in. Ik was er 20 februari ook al geweest (zie eerdere blog), maar vond het niet erg nog een keer te gaan. Lekker in een bootje zitten vogels en natuur kijken kan nooit kwaad.

Dit nam de hele ochtend in beslag dus toen we terug kwamen in León was het precies tijd om richting huis te gaan. Voor Wicky betekende dat Managua -> Granada. Ik zou ook via Managua kunnen reizen maar kon ook via Matagalpa, een plaats ongeveer een uur vanaf Jinotega. Aangezien ik Managua niet echt een leuke stad vind besloot ik om de bus naar Matagalpa te pakken en vandaar de bus naar Jinotega.

Oja nog een ding, ik denk dat ik een uurtje stond te wachten of zo toen ze ineens twee doodskisten op het dak van mijn bus begonnen te laden…
In Nicaragua kan alles…

grg

Vuurspuwende berg, ontstaan uit naar buiten geworpen lava

Zal even beginnen met de tussenstand:

Tante Geertje heeft vijf keer als eerste gereageerd en staat eerste, op de voet gevolgd door tante Harmke die vier keer als eerste heeft gereageerd.
Het gaat dus redelijk gelijk op.
@ Tante Geertje: Ik had inderdaad op uw blog gezien dat u mijn blog aanhaalde, en vind het zeker niet erg. Als iedereen ook een bericht achter zou laten ;) (geld niet voor de mensen die via de mail reageren natuurlijk). En voor de mensen die het interessant vinden of die een fotograaf zoeken: http://fotovierhout.blogspot.com/ (de blog van mijn tante, staan vaker nieuwe berichten als hier) of http://www.fotovierhout.nl/ (de website)

Goed terug naar Nicaragua.
En ook meteen weer een stukje terug in de tijd. Een maand terug in de tijd want ik loop steeds verder achter met mijn blog. Dit komt natuurlijk omdat ik zo enorm druk ben met mijn afstuderen. En een klein beetje omdat ik teveel gewend ben aan de Nica way of life: mañana… oftewel morgen.
Maarja van uitstel ko… nou ja je snapt hem wel.
Goed tijdmachine opstarten (in dit geval mijn geheugen) en terug naar 20 en 21 maart. Het is even geleden maar ik weet nog wel wat ik heb gedaan dat weekend, namelijk Granada. We hadden een weekend in het teken van de Mombacho, op maandag de Mombacho beach club. Dit klinkt als een derderangs Amerikaanse strand tent gevuld met dikke Amerikaanse kerels en met siliconen gevulde vrouwen met het IQ van een eekhoorn in winterslaap. Die vergelijking is niet helemaal eerlijk, (de eekhoorn heeft een hoger IQ)… en het is niet z’n tent.
Het is eigenlijk een hotel met een zwembad, en nee niet een zwembad met een strand. Dus waar ze het beach verhaal vandaan halen… geen idee. Het dichtstbijzijnde strand is 5 km verwijdert en daar kun je beter niet zwemmen want daar stroomt het riool het meer in.
Het zwembad is gelukkig wel schoon, redelijk rustig en ze hebben wiebelstoelen (yes) en je kunt er drinken krijgen, en dat komen ze je brengen ook al lig je in het zwembad. Alle ingrediënten dus voor een dagje niks doen.

De dag daarna stond de vulkaan Mombacho op het programma. Je kunt op 2 manieren de vulkaan op, lopend of met een vrachtwagen die als bus dienst doet. Wij als echte Hollandse toeristen kozen natuurlijk voor… de benenwagen want dat is goedkoper.
Ik was wel blij dat we het lopend deden, had wel zin in een stevige wandeling. Alleen is het nogal warm overdag, zeker als je een berg op moet lopen, dus we vertrokken om 07:00 uur wat betekende dat we vroeg ons bed uit moesten.
Om 6:40 stond ik dan ook weer naast mijn bed, gewekt door de stem van een vrouw die me vertelde dat het 6:30 uur was en dat ik er uit moest. In eerste instantie reageerde ik hier nogal geïrriteerd op en zei ik dat ze maar iemand anders moest gaan lastig vallen. Ze trok zich echt niks aan van mijn opmerkingen en bleef rustig proberen om me waker te krijgen.
Na tien minuten drong het pas tot me door dat de vrouw in mijn telefoon zat.
De avond ervoor had ik de telefoon geleend van een Nederlandse jongen omdat mijn telefoon leeg was en ik geen lader mee had. Zijn weker was alleen een vrouw die zei: Het is zes uur dertig, tijd om uit bed te komen.
Om 7 uur stonden we klaar wachtend op de gids die vervoer had geregeld om van Granada naar de voet van de Mombacho te komen. Dit vervoer kwam in de vorm van een oude Isuzu pick-up. Hij zag eruit alsof hij net in de vulkaan was gevallen. Maargoed het reed en zoals zoveel hier in nica als het rijd moet je niet zeuren. We moesten hem wel even aandrukken want de startmotor had de val in de vulkaan niet overleeft.
Daarna was het maar een klein half uurtje naar de voet van de Mombacho waar onze klim begon. Halverwege zouden we een koffie pauze hebben op een koffie plantage. Om daarna door te lopen naar ongeveer 1200 meter.Boven deden we een rondje om de krater en hier hadden we een paar schitterende uitzichtpunten:
De Mombacho is inactief dus de krater is vol gegroeit:

Op de achtergrond Lago de Nicaragua met daarin de eilandjes (zie blog: Planta Centro America, 1 maart 2010)

nogmaals de eilanden

in de verte laguna de apoyo:

met dank aan onze gids twee groeps foto's:

Ook terug was weer lopen, alleen waren we ondertussen de 12 uur voorbij en was het dus bloed heet. De zon staat hier zo hoog dat je op je eigen hoofd loopt ‘s middags dus aan de bomen naast de weg heb je ook niks … helaas.
Eenmaal in Granada kwamen we er achter dat we te laat waren om nog terug naar Jinotega te gaan dus nog een nachtje in Granada. Niet dat ik dat heel erg vond want nu kon ik even rustig douchen en nog een avondje lekker eten. Niet dat ik op de planta geen lekker eten krijg maar elke dag rijst begint gewoon wat te vervelen. En dan is een weekend vol pasta toch wel heerlijk.

Ookal hadden we vorige week wel een echt feestmaal, volgens mijn collega’s in ieder geval. We hadden namelijk…. Nouja probeer maar eens te raden,
Het begint met een L…

Het is geen lasagne (helaas)

Voor het op mijn bord lag liep het door het bos met zijn buik op de grond…

Het Nederlandse woord begint met een L… dus het is geen raar Spaans woord voor hangbuikzwijn.

Ik heb Leguaan gegeten… en mensen die zeggen dat het naar kip smaakt hebben hun smaakpupillen vernield (¿teveel bij de Mac Donald gegeten?) want het smaakt echt NIET naar kip. Het was ook niet echt vies, wel een beetje taai, het was vooral het idee dat je leguaan eet. Als je koe eet denk je er niet echt meer bij na wat je eet. Maar als je leguaan eet… en je ziet nog een beetje de structuur van het vel in het vlees. Maar het schijnt hier echt een delicatesse te zijn dus de hele planta was blij, nouja bijna de hele planta want Jochem vond het maar niks en heeft dus ook niks van gegeten. Hij was zijn vlees wel meteen kwijt want iedereen wou het hebben. Nouja behalve ik, aan één stuk had ik wel genoeg zo lekker was het nu ook weer niet.

Een wat kortere blog vergeleken met normaal, maar misschien kunnen de plaatjeskijkers er nu wel doorheen komen ;)

grg

iemand die voor zijn plezier op reis gaat

Heb deze week het hardlopen vaarwel gezegd, het is gewoon niet mijn ding, de berg af gaat wel maar je moet er eerst tegenop. En dan loop ik liever gewoon dan dat ik ren. Gaat ook sneller als ik loop want dan hoef ik niet elke 10 meter een pauze te nemen om weer op adem te komen.
Maargoed om mezelf toch bezig te houden hier ga ik nu zwemmen, jawel we hebben een zwembad op de centrale. En nog een grote ook, 28 bij 15 meter, en tussen de 2 en 2,5 meter diep. Het regen seizoen komt er weer aan dus het zwembad werd deze week schoongemaakt en gevuld. Het zwembad is in een riviertje (stroompje) gebouwd, en maakt dus deel uit van de rivier. Het enig wat ze doen om hem te vullen is aan het eind de afvoer dicht maken en dan stroomt hij vol. Het water is heerlijk, maar wel en beetje vies. Niet vies van bluhh daar zwem ik niet in maar je kunt de bodem niet zien. komt misschien ook wel omdat de bodem zwart is geschilderd. Er staat een boom naast die als duikplank kan dienen. En je kunt er prima baantjes trekken, wat ik elke avond doe. Bijna elke avond. Zo had ik maandag 30 baantjes gedaan, kwam ik op dinsdag om 5 minuten over 5 bij het zwembad om dit weer te doen, was hij leeg. Wat bleek er zouden slangen in hebben gezeten… leuk… Ondertussen is het zwembad weer vol en kan ik weer elke dag baantjes zwemmen. Is stiekem best lekker als je de hele dag op kantoor zit om dan om 5 uur naar huis te rennen zwembroek aan en plons.

jawel dat ben ik:
Het weekend van 13-14 maart (ja ik weet het ik loop een eind achter met mijn blog) heb ik doorgebracht in Jinotega. Woon er een half uur vandaan, en ben er eigenlijk nog nooit echt geweest, alleen om de bus te nemen, of om naar de Pali (supermarkt) te gaan.
Nu dus een weekendje om de toerist uit te hangen, en die kennen ze niet in Jinotega, of bijna niet. Een korte of driekwart broek is dan ook dodelijk hier. heb een middag met een driekwart gelopen en ben nog nooit zo vaak voor gringo uitgemaakt. In een lange broek val je een stuk minder op. De lokale bevolking heeft nooit korte broeken aan. En de meeste mensen hier in Jinotega zijn toch iets minder gekleurd als de mensen in bijvoorbeeld Granada of Masaya. Dus met een lange broek en een beetje en kleurtje op je gezicht val je een stuk minder op. En als je dan ook nog een beetje Spaans praat en je wordt gebracht/opgehaald door een pick-up van het werk hoor je er helemaal bij.
Zaterdag zouden we naar “la cruz” (het kruis) lopen op de top van een berg buiten Jinotega dit was volgens onze collega’s een must. Het was een klim van ongeveer een uur, en ik was blij dat ik mijn wandelschoenen aan had. Het pad ging behoorlijk recht omhoog en het was allemaal los zand en steentjes. Jochem had sportschoenen aan en hij heeft de berg wel twee keer gelopen zo vaak als hij weer terug/uit gleed.
daarboven was ons doel:
Eenmaal op de top kwamen we maar zo toeristen tegen, Amerikanen (verassing), die voor vrijwilligers werk in Nicaragua zaten. Het is bij Amerikanen alleen altijd het zelfde verhaal. Ze doen hier “vrijwilligers werk” voor twee weken (jawel twee hele weken), wat kun je in twee weken nu doen? zelfs grasmaaien kun je niet doen in 2 weken want er groeit nergens gras momenteel. Maar als je hun verhaal hoorde leek het wel dat ze in twee weken de hele wereldproblematiek gingen oplossen.
Op Houston airport was mijn beeld van Amerikanen wat gestegen maar ondertussen zakt dat weer behoorlijk. (om even af te dwalen) zat vorige week in een hostel in Granada en daar raakte ik aan de praat met een jongen uit Amerika, en na een tijdje vroeg hij waar ik vandaan kwam, Holland, zegt hij: ach je kunt er ook niks aan doen dat je niet in Amerika bent geboren. Was even verbaast over zijn opmerking, dacht eerst dat hij een grapje maakt maar hij keek er zo serieus bij. Had in mijn hoofd al een heel verhaal klaar om hem te vertellen hoe die Amerikaans droom van hem meer op een nachtmerrie leek. En dat Amerikanen geen auto’s kunnen maken (alleen daar zou ik al een blog over kunnen typen). Maar hij (of ik) werd gered omdat ik werd geroepen om te gaan eten.

Goed we waren dus op de top, en daar staat een kruis waar je op kan klimmen (nee mam dat is niet gevaarlijk). Weet niet of het helemaal de bedoeling is maar we hebben het wel gedaan. (geeft leuke foto’s)

Jochem met op de achtergrond JinotegaEn ik:Driemaal Jinotega:
Maarja toen waren we dus boven, en ik had wel zin om nog een paar toppen te pakken (kreeg helemaal een zomervakantie gevoel). Helaas had Jochem andere ideeën, en hij wou gewoon zo snel mogelijk weer naar beneden. Niet echt het bergwandel type zeg maar. In het kader van samen uit samen thuis, zijn we in recordtempo de berg afgegleden.
Toen moesten we alleen nog wat bedenken om die middag te gaan doen. Nu schijnen er een paar mooi watervallen te zitten in de omgeving van het plaatsje San Rafael de Norte. En dat was maar drie kwartier met de bus vanaf Jinotega dus twee uur later kwamen we daar aan. (Alle reis tijden moet je hier gewoon verdubbelen)
Ik voelde me enrom beroert toen ik aankwam. Maar we waren er dus opzoek naar een gids die ons naar die watervallen kon brengen. En het was zaterdag dus dan zijn er natuurlijk gidsen genoeg om al die toeristen rond te leiden… Of niet natuurlijk want alle gidsen hadden weekend en dus vrij. Na een uur rond te hebben gelopen in een compleet uitgestorven San Rafael de Norte gaven we de moed maar op. Het was natuurlijk ook wel dom van ons om te denken dat ze op een zaterdag open zouden zijn voor toeristen…
Ik was ondertussen nog steeds niet echt lekker dus naar een farmacie om wat te halen voor mijn hoofdpijn en misselijkheid. Ik op mijn beste Spaans uitgelegd dat ik me niet echt super voelde en of ze wat had voor hoofdpijn. Het vrouwtjes achter de toonbank begon eens wat door een stapel doosjes te rommelen en kwam uiteindelijk terug met een strip bijzonder gek gekleurde pillen die er uitzagen als afgekeurde smarties. Ze waren 6 Cordoba per stuk (20 cent) en ze wou weten hoeveel ik er wou hebben. Ik had geen idee wat voor paardenmiddel het was maar moest wat hebben dus kocht er twee. Twee dezelfde pillen maar allebei een ander kleur… Kreeg op mijn hart gedrukt dat ik ze met voldoende water moest innemen, en NIET met cola of andere prikhoudende dranken. Goed dat alleen was al genoeg om je terstond weer beter te maken. Wij opzoek naar een winkeltje die water verkoopt en toen toch maar één geprobeerd. Heb nog nooit zoiets vies gegeten. Het was niet alleen een paardenmiddel, het was ook gewoon van paarde mest gemaakt.
Enigszins angstig dat ik straks allemaal rare kleuren zou gaan zien maar weer in de bus gestapt terug naar Jinotega. twee uur later voelde ik me weer helemaal goed (tegoed bijna).

Zondag wilden we naar lago Apanás, dat is het meer van de centrale en daar kun je goed zwemmen en vissen. Dus wij naar de bushalte, bus zoeken die de goed richting op ging. Uiteindelijk moesten we een uur wachten op de bus maar toen had je ook wat. Ik denk dat het één van de oudste bussen was waar ik in heb gezeten hier. Hij had de aerodynamische vormgeving van een baksteen, het vermogen van een puntenslijper en hij rookte als een aan sigaren verslaafde kettingroker. Bij de drempel was het ook even spannend of hij er overheen zou komen maar het ging helemaal goed. En toen stonden we ineens in het niks en probeert de bus conducteur ons duidelijk te maken dat we er uit moesten. Wij kijken, stuk verdort grasland, een magere koe die ons slaperig aan stond te staren. Een paar bomen, een zandweg en in de verte een paar houten hutten. Maar geen water of meer te zien. wij kijken enigszins verbaast naar de conducteur, dit kan het toch niet zijn? Hij was er echter van overtuigt dat dit het was.
Wat bleek we moesten de laatste paar kilometer lopen wat daar ging de bus niet heen. Uiteindelijk kwamen we na een half uurtje lopen aan bij het meer. Onderweg kwamen we langs een militaire terrein wat bestond uit een stukje grasland, een oude Russische helikopter een wc gebouwtje en een stukje prikkeldraad met een bordje militair terrein. Geen bewaking, terwijl je die verder overal ziet lopen. Als je in Nicaragua een beetje geld hebt zit er een bewaker met een geweer voor je deur. Nu sanp ik het wel, want niemand zou het in zijn heeft halen om die oude helikopter te stelen, zou er niet in willen zitten al kreeg ik geld toe. Maar ja dat WC gebouwtje zag er wel netjes uit en ze jatten hier je zwembroek ook (jep mijn zwembroek is gepikt, net als mijn Nederlandse telefoon en mij nagelknipper)

Bij het meer aangekomen en struikje opgezocht om me om te kleden. En toen het water in, en het was heerlijk. het meer is op heel veel plekken heel ondiep. zo ook waar wij zaten, want je kon 100 meter het water inlopen en toen kwam het water nog steeds niet boven mijn zwembroek uit. Maar het water was koel, de zon niet te fel. En we hadden wat te kijken in de vorm van locals die aan het zwemmen of vissen waren.En het meer doet ook meteen dienst als wasstraat kwamen we achter:

Terug zouden we in een keer richting de planta gaan, en omdat daar geen bus heen gaat besloten we om te gaan liften. Eerste achterin de pick-up vanaf het meer naar de grote weg. Vandaar naar de weg die naar de centrale leid en daar weer een nieuwe die richting de planta ging en het laatste stukje lopen. Was echt ideaal, de meeste mensen met een pick-up nemen je wel mee, kost niks en je hebt je hebt wat te kijken.

Voor de mensen die op vakantie willen kan ik Nicaragua zeker aanraden. En als er iemand een weekendje op bezoek wil komen, altijd welkom! (doordeweeks moet k wel werken)

grg

Toestand van iets dat gespannen is

Onder spanning onder de douche staan, en dan bedoel ik niet onder spanning als stress maar gewoon onder spanning als elektrische spanning. Ze hebben hier in Nica geen warm water, en om dan toch warm te douchen is er een of andere uitvinder geweest die dacht dat het wel een goed idee was om dan maar een verwarmingselement in de douchekop te doen. Omdat het niet echt praktisch om dat verwarmingselement via een houtkachel te verwarmen kwamen ze op het briljante (ahum) idee om dit maar met stroom te doen. Toen kwam het volgende probleem: om stromend water te verwarmen heb je wel wat vermogen nodig dus dat red je niet met een setje aa batterijen of een knijpkat. Dus toen kwam er een of ander “klein lichtje” op het heldere idee om dan maar gewoon de 110 volt uit het stopcontact te gebruiken. Jawel iemand ging naar zijn baas om te vertellen dat hij een elektrische douchekop had ontworpen die op 110 [V] werkt. En zijn baas vond het een goed idee (¿waarom?)… (Waarschijnlijk omdat hij dacht dat het bedoelt was om de elektrische stoel te vervangen).
Maar het ergste is misschien wel dat er vervolgens mensen zijn die die douchekop kopen. En dan niet om hem in de kast te leggen zodat je elke dag even kunt lachen als je er langs loopt, nee, ze worden gewoon gebruikt (mensen die in midden of zuid Amerika zijn geweest kennen ze wel denk ik). En ze worden op één of ander manier allemaal aangesloten door iemand met een voorliefde voor kroonsteentjes en plakband want ik heb er nog geen een gezien die gewoon netjes is aangesloten.

Als je gewoon onder de douche staat is er niet zoveel aan de hand. Want de stralen uit de kop zijn druppels dus die geleiden niet maar ik ben zo lang dat ik bijna met mijn hoofd tegen de douchekop aan kom. Afgelopen week toen ik mijn haar wou wassen, vergat ik te bukken en toen greep ik dus de douchekop vast en dat heb ik geweten. Heb in Nederland vaak genoeg 230[V] gehad, maar als je onder een douche staat voel je 110[V] ook wel prikken (au).
Ik draai nu elke keer als ik ga douchen de stoppen uit de meterkast, het is hier warm genoeg om me met koud water te douchen.
Mijn meterkast is dan weer aangesloten door dezelfde persoon als mijn douchekop want wat een puinhoop is dat. De helft hangt los en de ander helft is zo slecht dat je het net zo goed kunt aansluiten met kippengaas. Maargoed een beetje spanning is gezond…

Er wordt ook nog wel gewerkt inderdaad (wees niet bang), maar dat is in zoverre “saai” dat ik daar niet zoveel over te vertellen heb. Het is niet echt interessant voor de meesten (denk ik) maar kan best een beschrijving van een gemiddelde werk dag geven:
Rond 05:30 ‘s ochtends wordt ik waker doordat mijn huisgenoot nogal luidruchtig door het huis stampt. Mijn huisgenoot heet Luis en hij heeft geen last van een ochtendhumeur want hij is elke morgen zo vrolijk dat hij soms zelfs zingt terwijl hij door het huis rent.
Rond 06:00 kom ik dan ook uit bed gekropen, breng dan eerste een bezoekje aan de troon (wc). En dan rustig eens kijken welke kleren het minste stinken ;) om me vervolgens langzaam aan klaar te maken voor het ontbijt. Dat staat om 06:30 klaar in de kantine, meestal rijst met bonen, een gebakken ei, gebakken banaan en naar keuze koffie of fris met een stuk fruit. Soms zijn het alleen de bonen, en dan afwisselend gepureerd of gewoon. (variatie van spijs doet eten…)
Om 07:00 uur begint de werkdag officieel, momenteel bestaat dat uit veel informatie doorwerken en een plan maken om metingen te doen aan de generator en de verschillende dingen hier. Dit gaat door tot 12:00 uur want dan is het weer voedertijd. Er werken op de centrale ongeveer 160 mensen en die zie je 3 keer per dag. ‘s Morgens als ze aankomen, om 12 uur tijdens het eten en ‘s avonds als ze weer terug gaan. De rest van de tijd zijn ze verstoppertje aan het spelen.
Vanaf 13:00 is het weer werken tot 17:00, dan is het boel pakken en hard weg rennen via het bewakers hok, waar mijn eten klaar staat terug naar huis. Meestal gaan we dan eerst hardlopen, en dan tegen 6 uur eten. Daarna een film kijken of iets en dan op tijd naar bed om de dag erna precies het zelfde te doen, alleen de dag heet dan anders.

Gelukkig zijn daar de weekenden die zorgen voor wat afwisseling en stof tot schijven. Zo zijn we het weekend van zes en zeven maart naar San Jaun del Sur geweest. Dit is en dorp aan de kust in het zuiden van Nicaragua. Op vrijdag ochtend zijn we om acht uur vertokken vanaf de centrale, we werden door iemand weggebracht naar de busstop. Vanaf de busstop vertrekt een expres die in een keer vanaf Jinotega naar Managua rijd. Dit was een redelijk nieuwe bus MET (jawel) been ruimte. In Managua kwamen we aan in het noordoosten van de stad, en onze bus naar Granada vertrok vanaf de andere kant. Gelukkig is dit met een taxi redelijk te doen. Det is ook de enige manier om het te doen want als je lopend gaat weet je zeker dat je in je onderbroek aankomt.
Aangekomen bij de juiste busstop kwam er meteen een man naar ons toe die wel wist welke bus we moesten hebben. Jaja hij kon gedachte lezen. Ik dacht alleen heel wat anders als dat ik dacht, ik dacht dat ik naar Granada wou maar volgens die beste man wou ik naar León. Zo raar hoe je je kunt vergissen in je eigen gedachten… Goed wij naar de bus van Granada en die man liep de hele 15 meter van taxi naar bus met ons mee. Bij de bus aangekomen wou de hij 20 Cordoba PP hebben omdat hij ons had beschermt tegen overvallers. Jawel zonder dat wij het doorhadden heeft die man strijd geleverd met allemaal straatrovers (¿in zijn dromen?). Hij zag eruit alsof hij het nog zou verliezen van een vlieg in winterslaap, maar ja ze zien je als onwetende toeristen dus ze willen geld zien. Ik was alleen niet van plan om die man 20 Cordoba te geven voor iets wat hij niet heeft gedaan. Helaas voor mij betaalde Jochem hem wel, maar goed wel een leer voor de volgende keer.
Omdat San Jaun del Sur nogal een eind reizen is zijn die vrijdagavond in Granada gebleven, dit had twee redenen, één we waren die bussen helemaal zat. Twee, de belangrijkste reden, we hadden die avond een afscheidsfeestje van Annika. Ze had er alweer 3 maand Nicaragua opzitten en vertrok zaterdagochtend naar Peru om daar nog eens 1,5 maand vrijwilligers werk te doen.

Bus naar Rivas met Jochem en Harald op het dak:De volgende morgen om 9 uur moesten we de bus hebben naar Rivas, vandaar pakte we dan en taxi naar ons uiteindelijke reisdoel. Om half 12 waren we in een hostel, en om 1 uur zouden we naar het strand gaan en daar heb ik voor het eerst gesurft. En zoals zoveel dingen, is ook dit geen talent die ik bezit.

Onze plekje aan het strand:De plank die ik kreeg was al eens een keer maakt, en was in een niet al te beste staat, maar goed genoeg volgens onze verhuurder. Nu heb ik nog nooit gesurft dus dat samen met de staat van de plank was een recept voor falen. Na een paar uur oefenen kwam ik zover dat ik mezelf nog net in de benen kon krijgen voor ik weer viel. De plank was echter wel steeds slechter aan het worden. Het moest dan ook een keer goed fout gaan, en dat gebeurde natuurlijk ook.
Er kwam een vrij grote golf aan, dus ik probeerde mee te pedellen en te gaan staan, en juist op het moment dat ik stond brak de golf en daarmee mijn surfplank. Toen stond ik dus ineens op een halve plank en dat gaat al helemaal niet dus ik ging (alweer) als een baksteen ten onder. En als je dan in z’n golf zit heb je geen idee meer wat boven en onder is. pas als je zand hapt weet je dat je dus de verkeerde kant op gezwommen bent. Maar dat brengt wel weer wat gezonde spanning met zich mee en zout water is goed voor je huid dus al met al is het heel gezond.
Maar ja toen had ik ineens twee surfplanken en had geen idee hoe ik dat aan de verhuurder moest gaan uitleggen of hoe de beste man op mijn gebrek aan surftalent zou reageren. Maargoed de dag zat er bijna op dus we kwamen er snel genoeg achter. We hadden geen borg betaald want dat was niet nodig en ik hoefde ook geen gegevens achter de laten. Aangekomen bij de verhuurder kijkt hij enigszins verbaast vooral toen we de plank daar gewoon neerzette en weg wilden lopen. Hij begon meteen een heel verhaal op te hangen en toen was het mijn beurt om verbaast te kijken want ik kon er geen woord van verstaan. Gelukkig waren er mensen die het wel konden verstaan en uiteindelijk kwamen we er achter dat de verhuurder wou dat ik een nieuwe surfplank ging betalen. Nou ja, van een kale kip kun je niet plukken dus dat gaat niet lukken. En we hadden aan het begin al aangegeven dat de plank slecht was en als een plank breekt terwijl je ermee doet waarvoor hij is gemaakt. Helaas was dit een punt waar hij het niet met ons eens was. En hij gaf ons de keuze tussen een nieuwe plank betalen of politie. Er enigszins van uitgaand dat hij blufte kozen we na een kort overleg (leek wel een spelshow) voor de politie. Zijn reactie leek in eerste instantie precies op wat we hadden verwacht hij zij niks meer en verdween naar binnen, ik dacht nog hij blufte echt. Wij stapte ondertussen achter in de vrachtwagen die als bus dienst deed en begonnen aan onze rit terug naar het hostel. De weg was nogal stoffig dus je zag niet wat er allemaal aankomt achter je. Maar ineens kwam uit die stofwolk een man op een motor die wel erg veel op de surfplankverhuurder leek. Zoveel dat het zijn tweelingbroer wel kon zijn of misschien zelfs hemzelf, maar dat kon natuurlijk niet… ¿toch?… helaas hij was het wel en hij zou de politie halen en ons opwachten bij het hostel. Dat betekende dat we nog 15 minuten vrij man waren voor we de cel in gingen, en dat we dus een ontsnappingsplan moesten bedenken. We hadden ideeën genoeg, maar de meeste waren wat overdreven: plastische chirurgie, van de vrachtwagen (bus) springen en vluchten naar Costa-Rica enzovoort. Uiteindelijk besloten we om een straat voor het hostel uit te stappen en dan Martine te bellen die als enige niet mee was gegaan naar het strand. Zij kon dan in het hostel kijken of er een iets wat rare man met politie was. Gelukkig was er niemand, dus na een uur extra wachten toch maar terug naar het hostel.
Uiteindelijk niks meer van de beste man gehoord en geen politie gezien.

’s Avonds gingen we uit eten met een groep die we op het strand hadden ontmoet: een wat ouder stel, zij kwam uit Canada en hij uit Ierland denk dat ze rond de 60 waren, een Belgische, een Israëliet, twee Amerikanen en een Canadees. Was erg gezellig, en de Amerikaan wou de volgende weg wel mee opzoek naar walvissen.
De volgende dag zouden we dus de oceaan op gaan opzoek naar walvissen. ‘s Morgen om 7 uur stonden we bij de boot, en de Amerikaan was er ook totdat hij de boot zag waarmee we gingen. En toen was hij snel weg. Hij vond de boot te klein (in Amerika is alles groot) en gevaarlijk en nog meer van die ongein, en toen was hij weer weg.
We hebben helaas gen walvissen gezien, wel dolfijnen, gewoon wilde dolfijnen was echt heel mooi. En een zeeschildpad. Halverwege de dag een stop gemaakt op een super mooi strand vlakbij Costa-Rica. Ook op de terugweg werden we weer vergezeld door de dolfijnen. Helaas geen walvissen gezien maar ook de dolfijnen waren het tochtje meer dan waard.

Onze boottocht, heb een iets andere bewerking toegapast dan ik normaal doe, wou ze een beetje een film gevoel meegeven:
San Jaun del Sur (3x):

Pelikaan:

dolfijn:

het strand waar we en pauze hielden:

onze oceaanstomer:

en nog twee voor de leuk:

Na het tochtje was het meteen door naar huis. Voor Jochem en mij betekende dat in een keer van San Juan del Sur naar Managua. Daar zouden we een nacht bij Harald slapen om dan de volgende morgen vroeg naar Jinotega te gaan. Ik zal in Nederland nooit meer klagen over het openbaar vervoer. Nou ja bijna nooit, want er zijn in Nica ook wel goede dingen. Ik zie mezelf in Nederland al staan met 15 zakken koffiebonen die ik dan op het dak van de bus begin te laden. Is hier geen probleem maar in Nederland zie ik dat nog niet direct gebeuren. Of dat de bus even wacht omdat iemand even een boodschap moet doen. En als de bus vol is rijden ze je in Nederland gewoon voorbij, hier is een bus nooit vol als je hier denkt nu zit hij echt vol… dan is hij half vol.

grg