Van de ene plaats naar de andere brengen

Het openbaar vervoer werkt hier in Nicaragua iets anders dan in Nederland. Ze heb je hier allemaal verschillende bus maatschappijen waar je met mee kunt. Tot nu toe heb ik alleen nog maar in privé busjes of taxi’s gezeten, maar daar kwam verandering in.
Er stond een bezoek geplant aan Coyotepe, dit is een oud gevangenisfort waar vroeger behoorlijke lugubere praktijken plaats vonden. Omdat mijn blog voor alle leeftijden is zal ik de details weg laten en zal me concentreren op de rit heen en terug want dat is interessanter dan het fort zelf.
Het idee is hier dat een bus pas begint te rijden als er een bepaald aantal mensen in zitten. Dit betekent dus dat je, als je pech hebt, lang moet wachten. Wij hadden natuurlijk pech dus wachten maar, én dan wordt het warm in die bus! Voelde me net een uitgedroogde kamerplant in een bejaarde tehuis. Toen we eindelijk gingen rijden had ik gelukkig wel een plekje met been ruimte. Dit is nogal schaars goed hier want de gemiddelde Nica is nogal klein.
De deuren van de bus blijven open en er hangt continu een man uit de deur die heel hard roep waar de bus heen gaat en als je mee wil stoppen ze voor je. Onze bus ging via Masaya naar Managua. Hij roept dus steeds: Masaya, Masaya, Managua, Managua, Masaya enzovoort. Maar dan zo ontzetten snel dat het lijkt dat hij heel hard om z’n moeder roept: MAMAMAMA.
Bushaltes hebben ze niet, je gaat ergens staan en zwaait als je mee wilt, ook op de snelweg. Wat dus betekent dat ze midden op de snelweg ineens vol in de remmen gaan om iemand in te laten stappen. Erg leuk met een bus vol passagiers die geen gordels hebben. Nu blijft de gemiddelde Nederlander bij z’n remactie wel zitten want die zitten toch klem tussen de banken. Maar de Nica’s zijn vrij klein en licht dus die zweven bij zon rem actie dan ook massaal richting de voorruit. De rit van Granada naar Masaya duurde ongeveer een half uur, en dat kost 10 Cordobas, in euro’s dus 33 cent, daar doe ze in Nederland de deur niet eens voor open.
Van te voren was ons vertelt dat het een zware wandeling zou zijn naar het fort want het lag boven op een berg. Ze vergaten alleen te zeggen dat deze berg het formaat van de Wezeperberg had. In 10 minuten waren we boven, en had me zo verheugt op een stevige wandeling.
Het fort was wel interessant, vleermuizen gezien en bizarre verhalen gehoord over wat er met de gevangenen werd gedaan die er zaten.
De terugweg ging natuurlijk weer met de bus, dus wij richting snelweg, en wachten op een bus waar iemand uit hing die Granada riep. Deze kwam vrij snel, allen was dit wel een vrij volle, en vooral kleine bus. Er rijden hier vrij veel oude Amerikaanse schoolbussen rond. Deze werden in Amerika gebruikt voor kinderen (vandaar de naam schoolbus), dus daar zitten banken in voor kinderen. Nu zou je kunnen denken dat die wel aangepast worden om volwassenen te herbergen. Maar helaas. Het probleem is denk ik dat 80% van de Amerikaanse kinderen aan overgewicht leid en dat 80% van de Nica’s erg klein zijn. Zij passen er dus ook gewoon in, ik met mijn normale Hollandse postuur pas iets minder makkelijk. Zeg maar gewoon niet. Als ik recht zat, met mijn knieën klem tegen de voorstoel had ik nog genoeg ruimte onder mijn kont om er een feestje te geven. Kon helaas ook niet scheef zitten want er zat iemand naast me. Eerste stuk van de rit was dus heel gezellig. Gelukkig was mijn buurman vrij snel weg dus toen kon ik scheef zitten. Er was wel een lerares van de Spaanse school naast me gaan zitten, maar die is zo klein dat ze gewoon beenruimte over had.

Het woord snelweg betekent hier wel iets anders dan in Nederland. Het is een weg die iedereen gebuikt ook paard en wagen, alleen rij je hier als je kunt gewoon 100 en je zigzagt een beetje door het overige verkeer. Zo nu en dan remmen om iemand in of uit te laten. Daarom rij je hier ook op de linker van de 2 rechter banen.
Maargoed ook hier kwamen we weer heel van thuis, precies op tijd om de rest van de avond je voor te bereiden op de volgende dag.
En die dag bestond weer uit Spaanse les, en ook dit keer geen grammatica maar een tripje naar een tortilla fabriek. Nou ja fabriek, een hutje in een buitenwijk waar ze 500 tortilla’s per dag maken. Deze verkopen ze dan weer op de markt. Heb er zelf ook nog één gemaakt, ging reuze… mijn tortilla was meer vierkant dan rond en stootte twee keer mijn hoofd tegen het dak dus de leraren hadden de grootste schik.
De middag activiteit lag me (voor zover mogelijk) nog minder dan het tortilla’s maken. We hadden namelijk dansles… inderdaad Gerwin en dansen, niet echt een geweldige combinatie. Het probleem is niet eens het ritmegevoel dat heb ik wel als slagwerker (al zeg ik het zelf). Maar de dansen hier zijn allemaal vrij bewegelijk met de heupen en de kont. Mijn heupen zitten gewoon vast aan de rest van mijn lijf. Dus als ik mijn heupen draai betekent dit bij mij dat m’n hele lijf draait. En dat ziet er, zachtjes uitgedrukt, niet heel charmant uit.
Ik weet niet meer hoe al de dansen heette maar het was drie uur lang kommer en kwel. Het was zo warm, en dan sta je daar te zweten, en pogingen te doen om het nog enigszins normaal na te doen zonder meteen helemaal door de grond te gaan… nee was leuk dat dansen… echt, Stiekem was het heel leuk.

Vrijdag hadden we de middag vrij. ‘s Ochtends wel gewoon les maar geen activiteit. Dus om half 1 was het hard wegrennen en weekend vieren.
We hadden die morgen wel eerst afscheid van een aantal studenten die voor het laatste waren. En dat werd gevierd met een spelletje piñata slaan. Erg leuk om te zien, iets minder om zelf te doen. je staat daar geblinddoekt een beetje in het luchtruim te zwaaien in de hoop dat je een aangeklede kartonnen doos raakt. Niet iedereen heeft het gedaan, ik was de laatste daarna was de doos zo ver kapot dat al het snoep er al uit was. Met stokken slaan ligt me beter dan dansen.
’s Middags hebben we lekker in het zwembad gehangen, Wat een erg leuke bezigheid is. We gingen naar het zwembad van een hotel hier in de buurt, dus er staan niet elke 2 minuten iemand naast je om je wat te verkopen of om gewoon geld te vragen. Dat is wel een probleem hier. In de stad op de terrasjes is het vreselijk, ze proberen je van alles aan te smeren en als je “no” zegt blijven ze gewoon staan. Ik zeg al lang geen “no gracias” (nee bedankt) meer, maar ook op alleen no wordt al bijna niet gereageerd. Bij de meeste restaurants staat voorin ook een stukje over straatkinderen. Die zijn er in Granada niet zoveel. Wel een aantal lijmsnuivertje maar die herken je meteen want die zien er echt heel slecht en eng uit. Daar moet je ook wel mee uitkijken, want die worden heel snel agressief. Maar de meeste kinderen hier gaan gewoon naar school. In de avond schooien ze gewoon om geld omdat toeristen dit toch wel geven. Zoals het hier wordt gezegd: ze zien toeristen als wandelende banken die gratis geld weggeven. Vooral de oudere mensen, en de Amerikanen. Nu lopen er hier ook toeristen rond… op zich is Granada gewoon veilig er zijn een aantal stukken van de stad waar je niet moet komen als blanke, en ‘s avond moet je wat meer uitkijken. Maar sommige toeristen vragen er wel een beetje om. Zag afgelopen week een man lopen met 2 grote spiegelreflexcamera’s op z’n buik en een videocamera in z’n hand. Zijn broek opgetrokken tot onder zijn oksels en benen nog witter dan die van mij. In een wijk waar vorige week nog iemand was overvallen om half 8 ’s avonds.
Nu sleep ik mijn camera ook regelmatig mee, maar er zijn wijken waar ik hem niet uit de tas haal en ’s avond blijft hij zeker thuis. Afhankelijk van waar we heen gaan neem ik de compact mee maar ook lang niet altijd.

Maargoed waar was ik… Terwijl ik dit type zit ik te praten met een Amerikaanse studente, Anna, die hier 2 weken vrijwilligers werk gaat doen. Ze gaat met zwangere vrouwen werken, en dan de hele jonge, dus van 16 jaar en zo, om er voor te zorgen dat ze straks een leven hebben. Erg gezellig maar het typen gaat wel erg sloom nu. Niet dat jullie dat merken want jullie lezen toch in een keer door. Er van uit gaand dat de lappen tekst ook echt door iemand gelezen word... maar daar vertrouw ik dan maar op.

Maargoed wordt weer afgeleid, het weekend was heerlijk, lekker niks gedaan. Zaterdag was een rustig aan doen dagje, ‘s avonds uit geweest was wel erg gezellig.
Voor de zondag stond er een barbecue geplant bij Onno en Tjitske van het stage bemiddelingsbureau. Ze wonen aan Laguna de Apoyo, vanuit hun tuin loop je zo het water in. Heerlijk. Dit werd ook echt een dagje rustig aan doen. Had de dag ervoor een preek gedownload zodat ik die niet miste die dag.
Het er komen was makkelijk, je roept een taxi en zegt dat je naar het meer wilt. Dit kost normaal z’n 50 Cordoba per persoon, en het is ongeveer een half uur rijden. Dus wij een taxi aan houden, taxi zag er niet uit maar dat is hier wel gewoon dus prijs afspreken aan gaan. Onder het rijden viel me op dat hij geen snelheidmeter had, dat er van de meter gewoon niks werkte en dat zowel z’n motormanagement lampje als z’n olie lampje branden. Navraag wees uit dat dit normaal was en dat zijn auto nog wel een paar jaar me kon. Lang leve de Toyota’s zullen we maar zeggen.
Aangekomen bij het huis van Onno en Tjitske wou de beste man ineens meer geld hebben dan was afgesproken. We hadden 50 per persoon afgesproken en we waren met z’n vieren ( voor de mensen die niet zo snel zijn met rekenen 200 Cordoba) nu wou hij ineens 300 Cordoba hebben. En die kreeg hij natuurlijk niet. Na een lange discussie kregen we toch onze zin maar blij was hij zeker niet.
Hier hebben we heerlijk gezwommen, gebarbecued en niks gedaan. Heerlijk genieten dus, en bijkomen van de vorige avond. Iedereen wilde dan ook vooral rust aan doen. De barbecue begon om ongeveer elf uur en was rond vijf uur weer afgelopen dat was in ieder geval de planning.

Heen was iedereen met de taxi gekomen, terug zouden we opgehaald worden door het busje van het hotel waar ik momenteel verblijf. Dit is een hele oude volkswagen bus (T2) van 32 jaar oud. Nog met een luchtgekoelde motor achterin en plek voor 7 personen en een chauffeur. Nu worden die dingen hier nooit zo serieus genomen, paar mensen meer of minder maakt ook niks uit. Onze groep bestond alleen uit meer dan 7 personen, dus hij moest 2 keer rijden. Met eerste lichting ging er acht man in het busje, ik bleef achter om met de 2de ronde mee te gaan en dat heb ik geweten. 1,5 uur na dat de eerste groep weg was gegaan stond het busje weer klaar. Ditmaal moesten er alleen elf mensen in, maar volgens de chauffeur kon dit prima. Dus vooruit iedereen er in, deur dicht een gaan. Of toch niet… de deur was en schuifdeur, met nadruk op was. Want nadat wij hem dicht hadden gedaan was het niet eens meer een onderdeel van de auto maar een stukje blik dat op straat lag. De deur was uit zijn rails gekomen en viel gewoon van de auto… blij vooruitzicht dat mij streelt…
Chauffeur hangt de deur terug in zijn rails en probeert het nog eens. Met het zelfde resultaat de deur ligt op staat en wij hebben een heel groot raam. We vertrokken uit eindelijk met de deur open.
Maar we reden.. in ieder geval de eerste paar kilometer. Het probleem is dat het meer in een krater ligt en om daar uit te komen moet je eerst omhoog. En nu wil dat best als de bus leeg is maar met 11 mensen er in krijgt z’n busje het wel zwaar, te zwaar kwamen wij achter. De motor kon het niet aan en liep steeds verder terug in toeren. Dus dan gaf hij vol gas en dan koppeling in trappen en weer op laten komen, met slippende koppeling de berg op en dat rook je… de bus vond het zelf ook niet zo fijn want na 5 keer was hij het zat en viel de bus stil. Stonden we dan op een donkere weg in het bos zonder mobiel bereik, spanning alom dus. Opnieuw starten gaf het geluid van een motor die er geen zin meer in had. Hij kuchte nog een keer maar verder kwam die niet. Chauffeur er uit, klep open en hij sloeg is een paar keer op de motor en probeerde nog eens te starten. En jawel leven… voor even… we gingen precies -2 meter vooruit of eigenlijk achteruit. Koppelingsplaten waren zo verbrand en warm dat ze vrijwel niks meer deden dus we rolde de berg weer af. Iedereen de bus uit, die man nog een proberen en de bus kreunde weer een beetje maar verder geen leven. Weer ging de klep open, en opnieuw werd er een beetje geslagen en getrokken aan dingen. Opnieuw starten en hij kwam weer in leven. Hij wou de bus nu leeg omhoog rijden en dan zouden wij er achteraan lopen, tot we boven waren. Maar dat ging al niet meer, de bus was het zat, 32 jaar marteling eist zijn tol en hij gaf er de brui aan. Ditmaal voor goed. Ondertussen was er een man met een brommer lang komen rijden. Hij was ons eerst drie keer voorbij gereden maar bij de vierde keer stopte hij en bood z’n hulp aan. Samen met de chauffeur doken ze onder de motor kap (zit achterin bij een T2) en na een lange discussie en veel proberen kwamen ze tot de conclusie dat de brandstofpomp het had begeven. Net als de koppeling en de deur. Rijden zat er dus niet meer in. Stonden we midden in het niks, enorm donker en we hadden net verhalen gehoord over enge beesten in het gras. Reuze gezellig dus… echt! iedereen stond foto’s te maken van de bus en een beetje de toerist uit te hangen, en die chauffeer werd zenuwachtiger en zenuwachtiger. Wat wel te begrijpen is want die bus is zijn bron van inkomsten.
Gelukkig had één persoon weer bereik met haar mobiel dus Onno werd gebeld. Die stond binnen 15 minuten bij ons maar zijn auto is niet groot genoeg voor 11 man. Dus werd Donaldo gebeld, die haalde ons ook op van het vliegveld. Daar paste vier man in de auto dus toen waren er nog 7 te gaan.
De hoop dat het busje nog weer in leven kwam was helemaal weg. Het kreunen was weg, en het enige wat je nog hoorde was het janken van de startmotor. Alsof die verdrietig was dat er verder niks gebeurde. Er was ondertussen wel een auto gekomen om de bus te slepen. Dus wij gingen met zeven man in de auto van Onno. Achterbak vol en lekker knus op de achterbank ging dat prima. En dus bus lieten we achter in het donker.
De volgende dag stond hij weer voor het hotel klaar om in gezet te worden.
To be continued.

grg

ps. Iedereen die de moeite neemt om de verhalen te lezen, heel erg bedankt, en iedereen die reageert ook, is leuk ook wat terug te horen. Over de foto’s ik doe mijn best maar internet is behoorlijk sloom, dus foto’s uploaden gaat heel traag.