Vuurspuwende berg, ontstaan uit naar buiten geworpen lava

Zal even beginnen met de tussenstand:

Tante Geertje heeft vijf keer als eerste gereageerd en staat eerste, op de voet gevolgd door tante Harmke die vier keer als eerste heeft gereageerd.
Het gaat dus redelijk gelijk op.
@ Tante Geertje: Ik had inderdaad op uw blog gezien dat u mijn blog aanhaalde, en vind het zeker niet erg. Als iedereen ook een bericht achter zou laten ;) (geld niet voor de mensen die via de mail reageren natuurlijk). En voor de mensen die het interessant vinden of die een fotograaf zoeken: http://fotovierhout.blogspot.com/ (de blog van mijn tante, staan vaker nieuwe berichten als hier) of http://www.fotovierhout.nl/ (de website)

Goed terug naar Nicaragua.
En ook meteen weer een stukje terug in de tijd. Een maand terug in de tijd want ik loop steeds verder achter met mijn blog. Dit komt natuurlijk omdat ik zo enorm druk ben met mijn afstuderen. En een klein beetje omdat ik teveel gewend ben aan de Nica way of life: mañana… oftewel morgen.
Maarja van uitstel ko… nou ja je snapt hem wel.
Goed tijdmachine opstarten (in dit geval mijn geheugen) en terug naar 20 en 21 maart. Het is even geleden maar ik weet nog wel wat ik heb gedaan dat weekend, namelijk Granada. We hadden een weekend in het teken van de Mombacho, op maandag de Mombacho beach club. Dit klinkt als een derderangs Amerikaanse strand tent gevuld met dikke Amerikaanse kerels en met siliconen gevulde vrouwen met het IQ van een eekhoorn in winterslaap. Die vergelijking is niet helemaal eerlijk, (de eekhoorn heeft een hoger IQ)… en het is niet z’n tent.
Het is eigenlijk een hotel met een zwembad, en nee niet een zwembad met een strand. Dus waar ze het beach verhaal vandaan halen… geen idee. Het dichtstbijzijnde strand is 5 km verwijdert en daar kun je beter niet zwemmen want daar stroomt het riool het meer in.
Het zwembad is gelukkig wel schoon, redelijk rustig en ze hebben wiebelstoelen (yes) en je kunt er drinken krijgen, en dat komen ze je brengen ook al lig je in het zwembad. Alle ingrediënten dus voor een dagje niks doen.

De dag daarna stond de vulkaan Mombacho op het programma. Je kunt op 2 manieren de vulkaan op, lopend of met een vrachtwagen die als bus dienst doet. Wij als echte Hollandse toeristen kozen natuurlijk voor… de benenwagen want dat is goedkoper.
Ik was wel blij dat we het lopend deden, had wel zin in een stevige wandeling. Alleen is het nogal warm overdag, zeker als je een berg op moet lopen, dus we vertrokken om 07:00 uur wat betekende dat we vroeg ons bed uit moesten.
Om 6:40 stond ik dan ook weer naast mijn bed, gewekt door de stem van een vrouw die me vertelde dat het 6:30 uur was en dat ik er uit moest. In eerste instantie reageerde ik hier nogal geïrriteerd op en zei ik dat ze maar iemand anders moest gaan lastig vallen. Ze trok zich echt niks aan van mijn opmerkingen en bleef rustig proberen om me waker te krijgen.
Na tien minuten drong het pas tot me door dat de vrouw in mijn telefoon zat.
De avond ervoor had ik de telefoon geleend van een Nederlandse jongen omdat mijn telefoon leeg was en ik geen lader mee had. Zijn weker was alleen een vrouw die zei: Het is zes uur dertig, tijd om uit bed te komen.
Om 7 uur stonden we klaar wachtend op de gids die vervoer had geregeld om van Granada naar de voet van de Mombacho te komen. Dit vervoer kwam in de vorm van een oude Isuzu pick-up. Hij zag eruit alsof hij net in de vulkaan was gevallen. Maargoed het reed en zoals zoveel hier in nica als het rijd moet je niet zeuren. We moesten hem wel even aandrukken want de startmotor had de val in de vulkaan niet overleeft.
Daarna was het maar een klein half uurtje naar de voet van de Mombacho waar onze klim begon. Halverwege zouden we een koffie pauze hebben op een koffie plantage. Om daarna door te lopen naar ongeveer 1200 meter.Boven deden we een rondje om de krater en hier hadden we een paar schitterende uitzichtpunten:
De Mombacho is inactief dus de krater is vol gegroeit:

Op de achtergrond Lago de Nicaragua met daarin de eilandjes (zie blog: Planta Centro America, 1 maart 2010)

nogmaals de eilanden

in de verte laguna de apoyo:

met dank aan onze gids twee groeps foto's:

Ook terug was weer lopen, alleen waren we ondertussen de 12 uur voorbij en was het dus bloed heet. De zon staat hier zo hoog dat je op je eigen hoofd loopt ‘s middags dus aan de bomen naast de weg heb je ook niks … helaas.
Eenmaal in Granada kwamen we er achter dat we te laat waren om nog terug naar Jinotega te gaan dus nog een nachtje in Granada. Niet dat ik dat heel erg vond want nu kon ik even rustig douchen en nog een avondje lekker eten. Niet dat ik op de planta geen lekker eten krijg maar elke dag rijst begint gewoon wat te vervelen. En dan is een weekend vol pasta toch wel heerlijk.

Ookal hadden we vorige week wel een echt feestmaal, volgens mijn collega’s in ieder geval. We hadden namelijk…. Nouja probeer maar eens te raden,
Het begint met een L…

Het is geen lasagne (helaas)

Voor het op mijn bord lag liep het door het bos met zijn buik op de grond…

Het Nederlandse woord begint met een L… dus het is geen raar Spaans woord voor hangbuikzwijn.

Ik heb Leguaan gegeten… en mensen die zeggen dat het naar kip smaakt hebben hun smaakpupillen vernield (¿teveel bij de Mac Donald gegeten?) want het smaakt echt NIET naar kip. Het was ook niet echt vies, wel een beetje taai, het was vooral het idee dat je leguaan eet. Als je koe eet denk je er niet echt meer bij na wat je eet. Maar als je leguaan eet… en je ziet nog een beetje de structuur van het vel in het vlees. Maar het schijnt hier echt een delicatesse te zijn dus de hele planta was blij, nouja bijna de hele planta want Jochem vond het maar niks en heeft dus ook niks van gegeten. Hij was zijn vlees wel meteen kwijt want iedereen wou het hebben. Nouja behalve ik, aan één stuk had ik wel genoeg zo lekker was het nu ook weer niet.

Een wat kortere blog vergeleken met normaal, maar misschien kunnen de plaatjeskijkers er nu wel doorheen komen ;)

grg